Απόλλων - Η πλήρης διάσταση του Όντος.

Απόλλων και Πύθων

Η ελληνική Μυθολογία είναι η κωδικοποιημένη γνώση, γραμμένη και βασισμένη σε κάποιους ιερούς κώδικες. Κάθε κώδικας εμπεριέχει σημαντικές πληροφορίες, γνώσεις που χρειάζεται να αποκωδικοποιηθούν σωστά από ανθρώπους υπεύθυνους, ικανούς να αντιληφθούν, να εκτιμήσουν και να σεβαστούν το αρχαίο ελληνικό πνεύμα. Οι συμβολισμοί αυτοί εγράφησαν από ανθρώπους λεπτολόγους, αστρονόμους και μύστες, κατά τον Αριστοτέλη, και μάλιστα οι αστρολόγοι της εποχής μας παραδέχονται ότι βασίζονται στις απόψεις και θεωρίες τους. Έτσι... κάποιοι ενοχοποιούν τους Ολύμπιους ότι έδιναν μάχες για το κέφι τους με σκοπό να ικανοποιήσουν αρνητικά ένστικτα και ιδιοτελείς σκοπιμότητες όπως αφήνουν να εννοηθεί, και ότι, σαν οντότητες αρνητικές εκδήλωναν πάντα το μίσος και τη ζήλια που τους διακατείχε.

Ενοχοποιούν επίσης τους αρχαίους προγόνους μας διότι είχαν ιερό ζώο το φίδι, εκλαμβάνοντάς το σαν κάτι το αρνητικό. Το φίδι είναι αρχετυπικό σύμβολο κοσμολογικών και κοσμογονικών περιγραφών, είναι ο συμβολισμός με τον οποίο συμβολίζεται η ενέργεια, αυτό ισχύει και για τους δράκους. Η παρουσία του σε κάθε αρχαιοελληνική παράσταση δεν είναι διακοσμητική ούτε αρνητική, είναι η αποτύπωση της ενέργειας και της δράσης. Κάθε σκοτωμός που βλέπουμε σε αρχαίες παραστάσεις, δεν υπονοεί σκοτωμό με την έννοια του θανάτου αλλά έλεγχο του ηττημένου. Και αυτό θα το διαπιστώσουμε στη θεωρία αυτή που μας λέει ότι Ο Απόλλωνας σκότωσε τρεις φορές τον ίδιο δράκο, τον Πύθωνα.

 Ο Πύθωνας (δράκος) είναι το τελευταίο παιδί της Γης που γεννήθηκε από τη λάσπη του κατακλυσμού του Δευκαλίωνα. Είναι σύμβολο αστρικών διαταραχών (κατά τον Ι. Φουράκη) οι οποίες απελευθερώθηκαν από ηλεκτρομαγνητικές δυνάμεις που επηρεάζουν τον πλανήτη δρώντας με τη μορφή παγετώνων, σεισμών, κατακλυσμών, τυφώνων, κυκλώνων, αντικυκλώνων, καταιγίδων και υψηλών θερμοκρασιών. Οι δυνάμεις αυτές προέκυψαν με την εκτόνωση της συσσώρευσης αστρικών ενεργειών που ενέσκηψαν στον πλανήτη με τη σύμπτυξη θετικών και αρνητικών δυνάμεων. Όλες αυτές οι ενέργειες που απελευθερώθηκαν και επέφεραν αστρικές διαταραχές με ακραία καιρικά φαινόμενα , πιθανόν, κατά τη γνώμη μου, όταν συνέπεσαν όλες μαζί ταυτόχρονα δημιούργησαν ένα κατακλυσμό. Διότι, κατά τη γνώμη μου και πάλι, ένας κατακλυσμός δεν συμβαίνει λόγω ακραίων καταρρακτωδών βροχών και πλημυρών αλλά και με την ακολουθία όλων αυτών των φαινομένων που προαναφέρθηκαν.

Ο Πύθωνας λοιπόν συμβολίζει όλα αυτά τα φαινόμενα, όλες αυτές τις ηλεκτρομαγνητικές δυνάμεις και ο Απόλλωνας τέσσερις μέρες μετά τη γέννησή του όπως λέγεται σκότωσε τον Πύθωνα στον Παρνασσό, ελέγχοντας δηλαδή την ενέργεια του, έγινε κύριος όλων αυτών των γενεσιουργών, καταστρεπτικών δυνάμεων με σκοπό να τις μετουσιώσει έπειτα σε υγιείς ιδιότητες και ποιότητες.

Ο Πύθωνας όμως δεν σκοτώθηκε στον Παρνασσό αλλά τέθηκε υπό έλεγχο, έτσι, έφυγε από εκεί και πήγε στην Κασταλία. Η Κασταλία είναι μία από τις τέσσερις εστίες του ενεργειακού χώρου των Δελφών, ο χώρος που εξέπεμπε ακαριαία μετάδοση νοητικών μηνυμάτων, ο χώρος που η Πυθία έπαιρνε τους λεγόμενους χρησμούς. Ο Πύθωνας, κατά τον Παυσανία, όπως και η Πυθία, είχε το προνόμιο της μαντικής ικανότητας. Γνώριζε ότι ο γιος της Λητούς θα τον σκότωνε και θα του έπαιρνε το μαντείο και αυτός ήταν ο λόγος που αναφέρεται ότι κυνηγούσε τον Απόλλωνα και τη μητέρα του, Λητώ. Ο Απόλλωνας λοιπόν (σκοτώνοντάς τον και πάλι στην Κασταλία) , όπως λέει η μυθολογία μας, ελέγχοντας δηλαδή την ενέργεια του και εκεί έγινε ο κύριος της μαντικής ικανότητας , της άλλης ενέργειας που συμβόλιζε και κατείχε ο Πύθωνας. Να λοιπόν ο λόγος που «σκότωσε» και τους ιερείς ο Απόλλωνας, όχι βέβαια από ιδιοτελείς σκοπιμότητες ή από ξεκαθάρισμα λογαριασμών όπως κάποιοι θέλουν να πιστεύουν, αλλά επειδή ήσαν κι εκείνοι κοινωνοί της ιδιότητας αυτής.

Όμως ο Πύθωνας και πάλι δεν σκοτώθηκε στην Κασταλία αλλά τέθηκε υπό έλεγχο για δεύτερη φορά, έτσι… έφυγε από εκεί, πήγε σε μια άλλη εστία του ενεργειακού χώρου των Δελφών, στο ναό της Γαίας, της προ γιαγιάς του και έγινε ο φύλακας του Ναού. Μέσα στο Ναό απέκτησε πνευματική ιδιότητα και θεϊκή ποιότητα, έγινε φτερωτός, και είναι γνωστό ότι τα φτερά συμβολίζουν το πνεύμα. Απέκτησε εδώ το προνόμιο να είναι ο φύλακας του Φωτός. Όμως στον πλανήτη δεν έστελνε το πραγματικό, όπως αναφέρεται, αλλά ένα υποκατάστατο του Φωτός έτσι όταν ο Απόλλωνας τον «σκότωσε», τον έθεσε δηλαδή υπό έλεγχο για Τρίτη φορά, κατά τη γνώμη μου πάντα, πήρε την ενέργεια που κατείχε ο Πύθωνας και έγινε εκείνος ο Φωτοδότης Απόλλων αφού απελευθέρωσε στη Γη το αληθινό φως.

Οι δράκοι στην αρχαιότητα, κατά το Ν. Μαριορή, είχαν την ιδιότητα του φύλακα κάποιου θησαυρού. Όμως, οι φύλακες αυτοί δεν ασχολούταν με τον επιούσιο, δεν εργαζόταν επί πληρωμή, αλλά ήσαν ταυτισμένοι με το αντικείμενοι ή το είδωλο που ετάχθησαν να φυλάνε. Μεταξύ τους υπήρχε σχέση ούτε πραγματική ούτε εξωπραγματική, αλλά μια σχέση ταύτισης και εσωτερικής επικοινωνίας. Έτσι, όποιος «σκότωνε» δράκο έπαιρνε την ενέργεια του δράκου και γινόταν κύριος της ενεργειακής ιδιότητας που κατείχε ο δράκος. Και βλέπουμε τον Ηρακλή να σκοτώνει το Λάδωνα και να γίνεται κύριος της νιότης και της Αθανασίας, τον Κάδμο να σκοτώνει το δράκο της Αρείας κρήνης και να παίρνει την Αρμονία κ.λ.π. κ.λ.π.

Ο Πύθωνας (και όχι άλλος δράκος) αναφέρεται και εδώ σαν φύλακας του Ναού της Γαίας γι’ αυτό θα έλεγα ότι υπάρχει μια λογική που δικαιώνει τη θεωρία αυτή ότι δηλαδή, ο Απόλλωνας «σκότωσε», έλεγξε τρεις φορές ίσως και περισσότερες την ενέργεια του ίδιου δράκου (Πύθωνα) και μάλιστα στα πλαίσια της λογικής. Δεν σκότωνε λοιπόν για το κέφι του, ούτε είχε όπλα μαζί του για να σκοτώνει όποιον δεν του άρεσε όπως κάποιοι τον κατηγορούν. Με τα χρυσά βέλη του Ηφαίστου έλεγξε τον Πύθωνα, με βέλη δηλαδή βγαλμένα από τη φωτιά της ψυχής του, αφού η βούληση η θεϊκή ήταν να έρθει το φως στις ψυχές των ανθρώπων. Ο Πύθωνας πλασμένος από λάσπη (ύλη) νικήθηκε από το φως. Η μάχη του με τον Απόλλωνα είναι η επικράτηση του πνεύματος επί της ύλης. Η πνευματική φιλοσοφία λέει ότι, η ζωή και η μορφή, (το πνεύμα και η ύλη) όταν έρχονται σε επαφή αναφαίνεται φως. Το έργο του Απόλλωνα σηματοδοτεί μια πορεία προς αποδέσμευση από την ύλη.

Απόσπασμα από το βιβλίο με τίτλο « Ακολουθώντας τα ίχνη του φιδιού » έκδοση 2010 της Μαρίας Νικολουδάκη – Ρουτσιέρη.

Για ολόκληρο το άρθρο πατήστε στον υπερσύνδεσμο
http://www.mediafire.com/…/%CE%91%CE%BB%CE%AE%CE%B8%CE%B5%C…