Πεπρωμένον φυγείν αδύνατον.

Πεπρωμένο πάει να πει το γραφτό, η τύχη, η μοίρα, το μερτικό, το κισμέτ, κάτι που είναι καθορισμένο από τη ζωή, το σύμπαν, να γίνει, στην κατάλληλη ώρα και στιγμή. Η Ορθόδοξη πίστη έχει τις αμφιβολίες της για το θέμα αυτό, πράγμα το οποίο δεν θ’ αγγίξω.

Όπως έχω αναφέρει προηγουμένως, τίποτα σ’ αυτή τη ζωή δεν γίνεται τυχαία, αλλά για κάποιο συγκεκριμένο λόγο, το ίδιο και οι συναντήσεις μας με ορισμένους ανθρώπους, που δεν αποτελούν τυχαίες συμπτώσεις, αλλά είναι απαραίτητες για την πλοκή και εξέλιξη της πορείας μας. Όλα τούτα είναι καθορισμένα από το πεπρωμένο, που κλώθει τα νήματα της ζωής του ανθρώπου.

Στην Ελληνική μυθολογία αναφέρονται οι Μοίρες, τρεις κόρες, η Κλωθώ, η Λάχεση και η Άτροπος. Η πρώτη έγνεθε το νήμα της ζωής, η δεύτερη μοίραζε κλήρους με το γραφτό και η τελευταία έκοβε το νήμα της ζωής. Οι Μοίρες ήταν που ευθύνονταν για τα καλά και τα κακά της ζωής. Η λέξη μοίρα βγαίνει από το ρήμα μοιράζω, το μερίδιο, το μερτικό που παίρνει ο καθένας στη ζωή και στην ευτυχία.

Κάθε ανθρώπινη ύπαρξη δεν έρχεται άσκοπα στη γη, αλλά αντίθετα, για να εκπληρώσει ένα σκοπό, μια αποστολή, ένα συγκεκριμένο κύκλο, σ’ ένα χώρο που αρμόζει και βολεύει την υλοποίηση των στόχων και ενεργειών του, για να φθάσει στο τέρμα της πορείας που του όρισε το μερτικό.

Το ότι εγώ έχω επιλεγεί να φέρω στον κόσμο τον γιο μου και όχι κάποιον άλλο, αυτό εξυπηρετεί κάποιο σκοπό, γεγονός το οποίο θα φανεί στην πορεία. Ή το ότι γεννηθήκαμε ή μεγαλώσαμε σ’ αυτό τον τόπο κι όχι κάπου αλλού, κάτω από αυτές τις συνθήκες, σημαίνει ότι αυτό ήταν το πεπρωμένο μας, για να εκπληρώσουμε την αποστολή που μας ανέθεσε το σύμπαν, η ζωή για να είμαστε αποτελεσματικοί και χρήσιμοι. Και για μας τους ίδιους αλλά και για τους άλλους.

Αυτό που αφορά τον καθένα και πρέπει να το βιώσει δεν αλλάζει ποτέ. Την ώρα που έρχεσαι στη γη και την ώρα που φεύγεις, την ορίζει ο Δημιουργός, αφού αυτός φύσηξε την πνοή με περισσή αγάπη μέσα σου. Θα σκεφτεί κανείς ότι με την ανθρώπινη βούληση και τη λογική που έχει ο καθένας, σαν ένας ζωντανός και ανεξάρτητος οργανισμός… πώς μπορούμε να μιλάμε για γεγονότα και πράγματα τα οποία απαραίτητα πρέπει να βιώσουμε χωρίς να έχουμε το περιθώριο να τ’ αλλάξουμε; Για τον λογικό άνθρωπο αυτή είναι μια δύσπιστη, ανυπόστατη πεποίθηση. Δεν μπορούμε από μόνοι μας να κουμαντάρουμε τη ζωή μας; Ναι, μπορώ να δεχθώ με τη λογική και το σεβασμό που με χαρακτηρίζει σαν ελεύθερο άτομο, αυτή την άποψη, αλλά ο δικός μου φακός το βλέπει αλλιώς.

Είμαστε κομμάτι του σύμπαντος, ενέργεια, δημιούργημα το πιο θαυμαστό του Θεού και όπως έχω πει στο κάρμα, για να εξιλεωθεί η ψυχή και να φθάσει το Θείο, το πνευματικό επίπεδο, πρέπει απαραίτητα να εξαγνισθεί μέσα από τις βιωματικές εμπειρίες. Γι αυτές τις βιωματικές εμπειρίες ίσως χρειάζεται η επέμβαση μιας ανώτερης ενέργειας , να τις προσχεδιάσει με πολλή ακρίβεια και μαεστρία και ταυτόχρονα να ορίσει πώς και με ποιό τρόπο και πότε θα λειτουργήσει ο άνθρωπος για να πετύχει η ψυχή τον απώτερο σκοπό της. Η ενέργεια αυτή ονομάζεται πεπρωμένο.

Η μοίρα, το γραφτό, το πεπρωμένο δεν έχει να κάνει με τον συνειδητό κόσμο γιατί όπως είπα πιο πάνω είναι ενέργεια. Οι ενέργειες κυβερνούν τη ζωή και γι’ αυτό ο καθένας πρέπει να προσπαθεί όσο ζει και υπάρχει, να μετατρέπει τις αρνητικές ενέργειες σε θετικές, ενεργοποιώντας τις αρετές, για ν’ αντιμετωπίζει το πεπρωμένο με δυναμική, δίνοντας περιθώρια στη ψυχή να φτάσει σ ένα ανώτερο πνευματικό επίπεδο.