Η αντιπαράθεση ανάμεσα στους ανθρώπους για το ποιος έχει το δίκαιο ή το άδικο είναι μία καθημερινή δραστηριότητα. Όταν έχουμε κάποιον απέναντί μας και είναι ο «αντίπαλος» μας…. ο οποίος αντικρούει την απόδειξη μας… άρα και την αρχική μας θέση για την οποία φυσικά υπάρχουν ίσως κι άλλες αποδείξεις και άρα μπορεί να θεωρηθεί ότι καταρρίπτεται η αρχική μας θέση… σε αυτή την περίπτωση ο αντίπαλός μας αντιλαμβάνεται τα πράγματα αντίστροφα και θεωρεί ότι αυτός δικαιώνεται, ενώ αντικειμενικά έχει άδικο. Άρα η αντικειμενική αλήθεια ενός συλλογισμού και φυσικά η αποδοχή της από τους διαφωνούντες και τους γύρω ακροατές… είναι δύο πράγματα τελείως διαφορετικά.
Τώρα αναρωτιέται κάποιος… γιατί να συμβαίνει αυτό;
Διότι ΑΔΕΛΦΙΑ…. μου καλά… εξ αιτίας της «φυσικής» ανθρώπινης κακίας και της ζήλειας… που το ανθρώπινο είδος την έχει και την καλλιεργεί ασυστόλως… διαφαίνεται μια αντιπαράθεση μη εκπλήρωσης ενός γεγονότος, το οποίο το βλέπει ο «κάκιστρος» άνθρωπος να το πραγματοποιεί ο διπλανός του…. κι επειδή αυτός μειονεκτεί… αρχίζει να βγάζει προς τα έξω όλη τη μιζέρια του και την κακία του… δηλαδή την ανικανότητά του να προάγει κάτι… καλό…. και σκεφτείτε το λίγο… εάν ήμασταν τελείως έντιμοι… στις αντιπαραθέσεις μας… το μόνο που θα μας ενδιέφερε θα ήταν να αποκαλυφθεί μόνον η ΑΛΗΘΕΙΑ. Θα ήμασταν αδιάφοροι για το εάν η ΑΛΗΘΕΙΑ συμφωνεί με την άποψη που αρχικά εμείς εκφράζαμε ή την άποψη του αντιπάλου μας. Θα ήταν ένα εντελώς ασήμαντο ζήτημα ή δευτερεύουσας σημασίας. Τώρα όμως είναι ζήτημα πρωταρχικό, διότι η έμφυτη «ματαιοδοξία» μας… επειδή ακριβώς είμαστε σε κατώτερο επίπεδο… νομίζουμε ότι θίγεται η «διανοητική « μας ικανότητα, όπου δεν μπορούμε να δεχτούμε μέσα μας… ότι η δική μας αρχική θέση… είναι η εσφαλμένη, ενώ του απέναντι μας είναι η σωστή.
Αν φυσικά δεν είχαν έτσι τα πράγματα… σίγουρα όλοι μας θα προσπαθούσαμε απλά να χρησιμοποιήσουμε την κρίση μας και τότε θα σκεφτόμασταν πρώτα και μετά θα μιλάγαμε ή θα γράφαμε κάτι. Πολλές φορές συμβαίνει για κάποιο ζήτημα, όπου κάποιος έχει δίκιο να μπερδεύεται και να διαψεύδεται με επιφανειακά επιχειρήματα ή το αντίστροφο και μάλιστα πολύ συχνά ο «νικητής» μιας αντιπαράθεσης χρωστάει τη «νίκη» του όχι τόσο στην ορθή κριτική του ικανότητα κατά τη διατύπωση της θέσης του, αλλά στην πονηριά του και την επιδεξιότητά του με την οποία την υποστηρίζει. Οι περισσότεροι άνθρωποι… πρώτα μιλούν και μετά σκέπτονται και εάν εκ των υστέρων αντιληφθούνε ότι ο ισχυρισμός τους είναι λάθος και ότι έχουν άδικο, αυτό που τους απασχολεί είναι να φανεί πως συμβαίνει το αντίστροφο.
Το όλο ενδιαφέρον μας για την αλήθεια (ως κίνητρο αληθούς άποψης) την παραχωρεί η θέση της ματαιοδοξίας μας, όπου το αληθές πρέπει να παρουσιαστεί ως ψευδές και το ψευδές ως αληθές… με πλήθος παραδείγματα ανθρώπων… όπως π.χ. των πολιτικών μας… που στις οθόνες της τηλεόρασης το μόνον που τους ενδιαφέρει είναι η υστεροφημία τους και τίποτε άλλο. Φυσικά η ανειλικρίνειά μας… ως εμμονή της άποψης μας…. ενώ βλέπουμε καθαρά και εξ αρχής ότι είναι λαθεμένη… έχει ένα ελαφρυντικό στοιχείο…. διότι συχνά στην αρχή είμαστε πεπεισμένοι για την αλήθεια του ισχυρισμού μας, όμως το επιχείρημα του αντιπάλου μας δείχνει τώρα να μας κλονίζει κι αμέσως παραιτούμαστε από τον ισχυρισμό μας για να ανακαλύψουμε εκ των υστέρων πως παρ’ όλα αυτά είχαμε δίκιο… δηλαδή αυτό που ήταν λάθος ήταν η απόδειξη μας και δεν αποκλείεται καθόλου ή υπήρχε μια άλλη, σωστή απόδειξη, που θα μας έβγαζε από τη δύσκολη θέση… αλλά δεν πέρασε την κρίσιμη στιγμή από το μυαλό μας. Ως εκ τούτου γεννιέται μέσα μας η πεποίθηση (ακόμα κι όταν βλέπουμε πως το επιχείρημα του αντιπάλου μας είναι το σωστό)…. εμείς να συνεχίζουμε να το «παλεύουμε» μανιωδώς… πιστεύοντας πως η ορθότητα της άποψής μας είναι φαινομενική και στην πορεία της αντιπαλότητας μας… σκεφτόμαστε κάποιο επιχείρημα για να το αντικρούσουμε ή επινοούμε κάποιον άλλο τρόπο για να επιβεβαιώσουμε το δικό μας θέλω, εξαναγκάζοντας τον ίδιο μας τον εαυτό σε αυτή την άποψη ή ακόμη μπορούμε εύκολα να παρασυρθούμε σε ανειλικρίνεια. Έτσι η αδυναμία του μυαλού μας και η λαθεμένη μας βούληση συμπληρώουν η μία την άλλη.
Άρα καταλήγοντας αυτός που αντιπαρατίθεται… κατά κανόνα…. δεν αγωνίζεται για την αλήθεια, αλλά φυσικά για την άποψη του και μόνον… αφού πλέον δεν μπορεί να κάμει αλλιώς… διότι όλοι μας λίγο πολύ θέλουμε να επιβάλλουμε τον ισχυρισμό μας… ακόμη κι όταν προς στιγμή μας φαίνεται λαθεμένος ή αμφίβολος. Οπότε τι κάνουμε; Χρησιμοποιούμε την πονηριά μας και πολλές φορές την κακοήθειά μας. Φυσικά ο καθείς από εμάς έχει τη δική του φυσική διαλεκτική, όπως έχει και τη δική του φυσική λογική. Μόνο που η διαλεκτική σε καμιά περίπτωση δεν μας καθοδηγεί με τόση ασφάλεια ….όσο η λογική. Κανείς από εμάς δεν μπορεί εύκολα να σκεφτεί ή τέλος πάντων να συμπεράνει κάτι ενάντια στους νόμους της λογικής. Σίγουρα οι λαθεμένες κρίσεις είναι πολύ συχνές, τα λαθεμένα συμπεράσματα είναι εξαιρετικά σπάνια. Δύσκολα ένας άνθρωπος υστερεί σε φυσική λογική, ενώ απεναντίας συχνά υστερεί σε φυσική διαλεκτική… όπου αυτή αποτελεί σίγουρα ένα άνισα κατανεμημένο χάρισμα, όπως ακριβώς συμβαίνει και με την κριτική ικανότητα, που είναι άνισα κατανεμημένη, ενώ αντίθετα σχετικά ομοιόμορφη είναι η κατανομή της λογικής. Σίγουρα αντιρρήσεις, επικρίσεις, εμπαιγμοί, ανώδυνες καχυποψίες, είναι δείγματα υγείας. Οτιδήποτε όμως ξεπερνά τα όρια, ανήκει στη δικαιοδοσία της παθολογίας. Εάν όμως δεν βλέπεις τα πράγματα με τη λογική… τότε διώξε την «κακή» σκέψη, άνοιξε την καρδιά σου και δεν θα χρειαστεί να αναζητάς τον δρόμο.
Ο δρόμος μόνος του θα σε βρει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου