Λίγοι υπηρετούν την Αλήθεια γιατί λίγοι έχουν τη θέληση και λιγότεροι τη δύναμη για να είναι δίκαιοι

-"Μητρός τε και πατρὸς και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερόν εστιν η Πατρὶς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρα θεοίς και παρ᾿ ανθρώποις τοις νουν έχουσι." -
-"Έστ' ήμαρ ότε Φοίβος πάλιν ελεύσεται καί ές αεί έσεται"
- "Άλ, εσύ που είσαι το Φως, έλα στη Γή!
Κι εσύ Έλ ρίξε τις ακτίνες σου στην ιλύ που ψήνεται
(που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού).
Ας γίνει ένα καταστάλαγμα (μια ξηρά)
για να μπορέσουν τα Εγώ να ζήσουν, να υπάρξουν
και να σταθούν πάνω στην παλλόμενη Γη.
Ας μην επικρατήσει η νύχτα, που είναι το μικρόν,
και κινδυνέψει να ταφεί (να σβήσει, να χαθεί)
το καταστάλαγμα του πυρός μέσα στην αναβράζουσα ιλύ,
και ας αναπτυχθεί η Ψυχή, που είναι το μέγιστο,
το σημαντικότερο όλων!"

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2016

Σκότωσες τα πάντα μέσα σου..

Aναγκαία αναδημοσίευση για να το δουν όσοι γίνεται περισσότεροι και να γίνει πιο κατανοητό
Σκοπός του «παιχνιδιού» είναι να αφυπνιστεί αυτός που ΔΕΝ είναι αφυπνισμένος, γι’αυτό ζητάμε να προωθήσετε το βίντεο με όποιον τρόπο μπορείτε ώστε να βάλετε τον συνάνθρωπό σας, είτε αυτός είναι φίλος, είτε γνωστός, να σκεφτεί και να αναρωτηθεί σε τι κόσμο ζει και ποιος είναι ο ρόλος του.

Πνίγεις όνειρα, σκοτώνεις συναισθήματα, αναπνέεις με το ζόρι κι αυτό το αποκαλείς ζωή.
Μικρός ήσουν ονειροπόλος έψαχνες το άγνωστο, κοίταζες απ το τηλεσκόπιο που σου αγόρασε ο πατέρας σου τα αστέρια κι έλεγες εγώ θα γίνω αστροναύτης. Έβλεπες τις εκτοξεύσεις των πυραύλων στις ειδήσεις των εννιά και φανταζόσουν τον εαυτό σου σ’ έναν απ αυτούς και τελικά τι κατάφερες;

Έγινες αυτό που σιχαινόσουν, αυτό που μισούσες, ένας κακόμοιρος ανθρωπάκος με στριμωγμένα θέλω μέσα στον εγκέφαλό σου που πραγματοποιούνται μόνο στον ύπνο σου.

Οδηγείς στο δρόμο βρίζεις το διπλανό και νομίζεις πως κάνεις επανάσταση, καταφέρνει και σε παρασέρνει ο καθένας σε οδούς που δεν μπορείς καν να βαδίσεις ουσιαστικά, απλά ακολουθείς μια πλάτη για να γίνεις κ εσύ κάτι στο τίποτα.

Προσωπικότητα; άγνωστη λέξη για σένα, όλα γυρίζουν γύρω από κάποιους, από κάτι. Κοιμάσαι και ξυπνάς ζώντας τη μέρα της Μαρμότας και δε σε νοιάζει, περιμένεις απλά το θάνατο να σε λυτρώσει απ’ τη μιζέρια.

Παντρεύτηκες, έκανες παιδία, αγόρασες σπίτι για να αφήσεις κληρονομία και θεωρείς πως έκανες το χρέος σου σ’ αυτόν τον πλανήτη, παρόλο που δεν μπορείς να υποστηρίξεις ούτε αυτό, γιατί μετά από λίγα χρόνια γίνεσαι άπιστος και κακός σύντροφος, δεν αντέχεις ασφυκτιάς, θες να καβαλήσεις τη μηχανή της εφηβείας και να γίνεις καπνός, αλλά τότε είναι αργά να κυνηγήσεις τ’ όνειρο, είναι αργά για όλα.

Κοιτάς τα κεριά του Καβάφη και σε πιάνουν κλάματα, τα χρόνια φεύγουν και τα παιδικά σου όνειρα έχουν ξεχαστεί σε μια γωνία, σάπισαν μαζί με τις ελάχιστες χαρές που δεν έγιναν πολλές γι αυτό το καταραμένο ¨έτσι πρέπει¨. Πρέπει από ποιόν; Ποιος έχει γράψει το σενάριο της ανθρωπότητας που πρέπει σαν στρατιώτης να ακολουθείς κατά γράμμα;

Δεν ζεις, δεν υπάρχεις για κανέναν, υπάρχεις μόνο για τον εαυτό σου, Καν’ τον να γελά καν’ τον να φωνάξει είμαι ζωντανός, ¨περαστικοί είμαστε δεν μας ανήκει τίποτα¨*****Ε*****

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου