Απολίθωμα γιγαντιαίας αρκούδας 3 εκατ. ετών βρέθηκε στα Γρεβενά----Μεσσηνία: Βρέθηκε γραφή 3.500 ετών!!

Απολίθωμα πτέρνας από τον αριστερό ταρσό γιγαντιαίας αρκούδας 3.000.000 ετών που βρέθηκε στην περιοχή των Γρεβενών (φωτ. ΑΠΕ-ΜΠΕ).

Αγριοθήριο είναι το επιστημονικό όνομά της

Γιγαντιαία αρκούδα ζούσε πριν από τρία εκατομμύρια χρόνια στα Γρεβενά, όπου το παλαιοπεριβάλλον ήταν ευνοϊκό για την ανάπτυξη τέτοιων, τεράστιων σε μέγεθος, μορφών. Άλλωστε, στη Μηλιά Γρεβενών έχουν βρεθεί και οι μεγαλύτεροι χαυλιόδοντες του κόσμου (5,02 μ.) του μαστόδοντα Mammut borsoni, που καταχωρήθηκαν στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες.

Αγριοθήριο (Agriotherium) είναι το επιστημονικό όνομα της γιγαντιαίας αρκούδας που ζούσε στην περιοχή, σύμφωνα με την αναπληρώτρια καθηγήτρια Παλαιοντολογίας του Τμήματος Γεωλογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) Ευαγγελία Τσουκαλά, η οποία μίλησε στο Διεθνές Συνέδριο για τη μελέτη της αρκούδας που διεξάγεται στη Θεσσαλονίκη. Η κα Τσουκαλά αναφέρθηκε στην ανακάλυψη μίας πτέρνας από τον αριστερό ταρσό μιας γιγαντιαίας αρκούδας 3.000.000 ετών που βρέθηκε στην περιοχή.

«Ενδεικτικό του μεγέθους του ζώου είναι ότι η πτέρνα του που βρέθηκε είναι κατά 25% μεγαλύτερη από την αντίστοιχη μιας μεγάλης καφέ αρκούδας», επεσήμανε η καθηγήτρια, συμπληρώνοντας ότι, με την ανασκαφή, το αγριοθήριο εντοπίζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

Όπως προέκυψε από τις επιστημονικές μελέτες, το συγκεκριμένο ζώο έζησε μαζί με τη μικρότερη αρχαϊκή αρκούδα (Ursus etruscus, κοινή προγονική μορφή της αρκούδας των σπηλαίων και της καφετιάς αρκούδας 1,5 εκατομμύρια χρόνια πριν) σε συνθήκες περιβάλλοντος πυκνής βλάστησης και πολλών νερών, με μεγαλύτερη θερμοκρασία από τη σημερινή.

Στην ομιλία της, η κα Τσουκαλά έκανε μνεία και στα περίπου 5.000 νεογιλά δόντια που βρέθηκαν στο σπήλαιο των Λουτρών του Σπηλαιοπάρκου Αλμωπίας και ανήκουν στο είδος Ursus ingressus, ένα είδος από τον κλάδο των αρκούδων των σπηλαίων που εξαφανίστηκε στο τέλος της Πλειστοκαινικής περιόδου, δηλαδή πριν από 10.000 χρόνια.

«Διατηρήθηκαν, παρά την ευθραυστότητά τους όλοι οι τύποι των νεογιλών (εμπρόσθια ή πλαϊνά δόντια) και, ιδιαίτερα, από τους 2.000 περίπου νεογιλούς κυνόδοντες, μπορεί να διακρίνει κανείς αν αυτοί προέκυψαν από τον πρόωρο θάνατο ή από τη διαδικασία αντικατάστασης των νεογιλών από τους μόνιμους κυνόδοντες», είπε χαρακτηριστικά η κα Τσουκαλά.

Συνέδεσε, μάλιστα, τις λαϊκές ονομασίες «δρακοσπηλιές» ή «δρακότρυπες», που αφορούν σπήλαια ανά την Ελλάδα, με την εξωτερική εμφάνιση των αρκούδων των σπηλαίων που είχαν έντονο προφίλ εξαιτίας των εξογκωμένων μετωπικών οστών.

«Ο άνθρωπος συνέδεσε την παρουσία του μέσα στα σπήλαια με την παρουσία των αρκούδων, που του φαίνονταν σαν δράκοι», διευκρίνισε.

Όνειρο, πάντως, της καθηγήτριας, η οποία είναι επικεφαλής της ανασκαφικής ομάδας και παλαιοντολογικής έρευνας του ΑΠΘ στην περιοχή των Γρεβενών, είναι η δημιουργία ενός εθνικού μουσείου φυσικής ιστορίας προκειμένου να βρουν στέγη όλα τα σημαντικά ευρήματα των ανασκαφών, αλλά και απολιθώματα που βρίσκονται στα χέρια ιδιωτών.                                                                                                                                        

Μεσσηνία: Βρέθηκε γραφή 3.500 ετών!!

Πριν από δύο χρόνια ο κ. Κοσμόπουλος είχε φέρει στο φως στην Ικλαινα μία πήλινη πινακίδα με πρώιμη Γραμμική Β γραφή, ηλικίας 3.500 ετών, ένα εύρημα που αλλάζει τα δεδομένα για την εξέλιξη και τη χρήση της γραφής στην Ευρώπη.

Η πινακίδα είχε εντοπισθεί μέσα σε έναν αρχαίο αποθέτη και παρότι οι διαστάσεις της είναι πολύ μικρές – ύψος 2,5 εκατοστά και πλάτος 4 – μπορεί να διακρίνει κανείς το περιεχόμενό της, που από τη μία πλευρά αναφέρεται σε μία κατασκευή και από την άλλη περιλαμβάνει ονόματα και αριθμούς. Οπως είναι γνωστό άλλωστε οι πινακίδες της Γραμμικής Β στη Μυκηναϊκή εποχή ήταν τα «λογιστικά βιβλία» των ηγεμόνων, που κατέγραφαν την παραγωγή, τις πωλήσεις, τις εισφορές κτλ., των επικρατειών τους.

Η θέση της Ικλαινας εξάλλου, περί τα 14 χιλιόμετρα από τη σημερινή Πύλο υπόσχεται ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις καθώς μάλιστα όλη η περιοχή φαίνεται ότι ήταν μεγάλο κέντρο επεξεργασίας και εμπορίου του χαλκού.

Οι ανασκαφές εγιναν από τον καθηγητή του Πανεπιστημίου του Μιζούρι-Σεντ Λιούις αρχαιολόγο Μιχάλη Κοσμόπουλο, με επιχορήγηση πέντε χρόνων ύψους 275.000 δολαρίων από το Εθνικό Κληροδότημα για τις Ανθρωπιστικές Επιστήμες των ΗΠΑ.