ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ

ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ

Όπως πολύ σωστά έγραψε κάποιος : « Άλλοι λαοί λάτρεψαν στους θεούς τους το πνεύμα και άλλοι την ύλη. Οι Έλληνες λάτρεψαν το σημείο της ισορροπίας τους: Το κάλλος.». Και κάνω την αναφορά αυτή στους Θεούς των Ελλήνων καθότι η Ολυμπιάδα ήταν γέννημα από αυτή την αντίληψη της θρησκευτικότητας, της πίστης, της απόστασης εκείνης που καλύπτεται μέσα από μία διαφορετική έκφραση σύζευξης του ανθρώπινου και του θείου!!!
Η επίσημη εμφάνιση των ολυμπιακών Αγώνων καθώς σεβόμενη την συμβατή ιστορία αποδεχόμαστε πως ανάγεται περί τον 8ο αι. π.Χ. Είναι μία μεταβατική περίοδος που όπως μας λένε οι επιστήμονες-αρχαιολόγοι η Γεωμετρική εποχή σιγά-σιγά δίνει την θέση της σε μία άλλη, την επονομαζόμενη Αρχαϊκή και όπως είναι φυσικό οι μεταβολές είναι πολλές και σε όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης έκφρασης και έκφανσης…
Διαβάζουμε σχετικά « Οι Ευπατρίδες βγαίνουν νικητές στον αγώνα τους κατά της Βασιλείας και γεννιέται το αριστοκρατικό πολίτευμα. Η κάστα αυτή των ευγενών δημιουργεί έναν ολόκληρο τρόπο ζωής, με τις συνήθειές της αποτυπωμένες τόσο στα λογοτεχνικά έργα όσο και στα έργα τέχνης. Το αριστοκρατικό πολίτευμα γεννά μία ιδεολογία που θέλει τους λίγους, τους εκλεκτούς να είναι στενά συνδεδεμένοι με το ηρωικό στοιχείο και την επίδειξη που φέρει αυτό προς εντυπωσιασμό των λαϊκών μαζών…» 

Είναι αυτό που αυθόρμητα βγαίνει στον άνθρωπο όταν μέσα από την εξουσία, την κάθε λογής εξουσία βλέπει την «διαφορετικότητά» του και δημιουργεί την …απόσταση. Γεννιούνται οι ήρωες οι οποίοι είναι άμεσα συνδεδεμένοι με τους Θεούς και απόλυτα ξεχωριστοί από τον απλό λαό… Οι αγώνες, η νίκη και το στεφάνι της κατάκτησης του πρώτου βάθρου, είναι φυσιολογική απορροή μιας γενικότερης αντίληψης της άρχουσας κοινωνίας. Μην ξεχνάμε πως τα χρόνια εκείνα ο δυνατός ήταν η απόλυτη έκφραση του πολιτισμού που φαινόταν να πηγάζει όχι από φιλοσοφία, κάθε άλλο, αλλά από την δύναμη της επιβολής σε κάθε είδους ανθρώπινης έκφρασης!!
« Αλλά οι κοινωνίες αλλάζουν σιγά-σιγά, και ο θεσμός του «γένους» δίνει την θέση του στην «πόλη-κράτος» και η αριστοκρατία στην δημοκρατία. Παράλληλα η πνευματική άνθηση κυρίως της Αθήνας, προσανατολίζει τους ανθρώπους σε άλλους ορίζοντες, μακριά από αυτούς της ηρωικής εποχής. Είμαστε πια στην εποχή του «καλού καγαθού». Η φυσική ρώμη δεν αποτελεί πλέον το μοναδικό πρότυπο του ανθρώπου. Πρότυπο είναι η Πνευματική καλλιέργεια που έχει τον δικό της στίβο, το θέατρο απ’ όπου ο μεγάλος Ευριπίδης θα διδάξει την αναγκαιότητα διακυβέρνησης από τους «σοφούς τε καγαθούς», αυτούς τους φιλοσόφους κυβερνήτες του Πλάτωνα…»

Η έκφραση του πνεύματος μέσα από αγώνες, (θέατρο, ποίηση) συμπεριλαμβάνονται στις Ολυμπιάδες και τότε πια με την ωριμότητα που αρμόζει σε νόες όπως οι Έλληνες αποδίδουν αυτά που πρέπει εκεί που πρέπει.
Ο χώρος της Ολυμπίας ήταν αφιερωμένος στον πατέρα των Θεών και των ανθρώπων, τον Δία. «…Ο Ζευς είναι κυρίαρχος του κεραυνού, αυτού του πύρινου όπλου, και κατ’ εξοχήν εκπρόσωπος της θέσπισης του «δικαίου». Ενός δικαίου που αποσκοπεί στην αρμονική συνύπαρξη μακρόκοσμου και μικρόκοσμου ( φύσης και κοινωνίας) και το οποίο συμβολίζεται σε όλη του την πληρότητα στην μορφή του σημαντικότερου παιδιού του Δία του Απόλλωνα…»