Πολλοί ακούν για τον «Μεγάλο Αδελφό» που έχει ήδη επιβληθεί και έλεγχοι τις ζωές μας αλλά ελάχιστοι έχουν κατανοήσει τις δυνατότητές του και ότι έχουν ήδη ξεπεραστεί.
Μάλιστα οι λεγόμενες δυτικές «δημοκρατίες» (με τριπλά εισαγωγικά θα λέγαμε) είναι αυτές οι οποίες παίρνουν ιδέες από τα λεγόμενα «ολοκληρωτικά» καθεστώτα τύπου Κίνας στα οποία έχουν την ευχέρεια να δουν πως «δουλεύει» στην πράξη ένα ολοκληρωμένο σύστημα χειραγώγησης και παρακολούθησης.
Η Κίνα αυτή την στιγμή θεωρείται ότι έχει το απόλυτο σύστημα «παρακολούθησης των πάντων» το οποίο ήδη βρίσκεται σε λειτουργία και βασίζεται σε εξελιγμένους αλγορίθμους τεχνητής νοημοσύνης που αξιοποιούν ένα σύστημα εκατοντάδων εκατομμυρίων καμερών παρακολούθησης που βρίσκονται παντού, στις κινεζικές μεγαλουπόλεις.
Η αλήθεια είναι πως μάλλον βρίσκονται και στην κινεζική ύπαιθρο.
Οι πανίσχυροι αυτοί αλγόριθμοι, επιτρέπουν την αναγνώριση προσώπου ακόμη και αν το πρόσωπο είναι καλυμμένο με μάσκα ή φορά καπέλο.
Όλα αυτά έγιναν περισσότερο κατανοητά γιατί όλο αυτό «παιχνίδι» χρησιμοποιήθηκε για την ανάγκη ελέγχου της θερμοκρασίας του πληθυσμού που κυκλοφορεί εν καιρώ κορωνοϊού.
Ο κορωνοϊός όμως είναι η «βιτρίνα» τα υπόλοιπα είναι πολύ πιο σημαντικά.
Στην Κίνα υπάρχουν εγκατεστημένες αυτή τη στιγμή 200-250 εκατομμύρια κάμερες και πρόκειται για κάμερες παρακολούθησης. Aυτές τα επόμενα δύο χρόνια θα γίνουν 600 εκατομμύρια! Στο δίκτυό τους προστίθεται και ένας αριθμός καμερών ασφαλείας διαφόρων κτιρίων όπως είναι τράπεζες, γραφεία, μαγαζιά ενώ πλέον μπαίνουν και σε εισόδους κατοικιών και πολυκατοικιών.
Όλες μαζί αποτελούν ΕΝΙΑΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ που σημαίνει πως μπορεί κάποιος να εντοπίσει αυτόν που θέλει από κάμερα σε κάμερα χωρίς διακοπές.
Πάντα όλα γίνονται για «καλό», για την ασφάλειά μας, για να μην χτυπήσουμε, να μη μας χτυπήσουν, να μην αρρωστήσουμε, να μην πάθουμε καρδιακή προσβολή, να μην μας πέσει ένα πιάνο στο κεφάλι, να μην δούμε μαύρη γάτα στο δρόμο και χίλιαδύο άλλα...
Στην Κίνα μάλιστα που έχουν προχωρήσει σε «έξυπνα» συστήματα που συνδέονται με 5 G (έχει και αυτό το ρόλο του δεν το θέλουν τυχαία να εφαρμοστεί παντού) για να ανοίξει η πόρτα της εξόδου, πρέπει το άτομο να πλησιάσει το σύστημα της κάμερας, το οποίο θα καταγράψει το πρόσωπό.
Αυτό σημαίνει καταγραφή εξόδου και εισόδου! Αμέσως μετά την έξοδο το ενιαίο σύστημα απλά συνεχίζει τον εντοπισμό μέσω του δικτύου καμερών, με αποτέλεσμα το κεντρικό σύστημα να έχει καταγράψει όλη την «βόλτα» σας έξω.
Για να επιστρέψει το άτομο θα πρέπει πάλι να καταγραφτεί στην είσοδο αλλιώς ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ. Στο μεταξύ έχουν καταγραφεί τα πάντα, επισκέψεις σε καταστήματα, αγορές, ποιου είδατε, ποιους μιλήσατε, αν έχετε παράνομη ή νομιμη σχέση, τι σχέση είναι αυτή, αν αρέσει το ταίρι σας στους κρατικούς υπαλλήλους κλπ.
Η Κίνα έχει δημιουργήσει και μια συγκεκριμένη εφαρμογή στα κινητά τηλέφωνα του κάθε πολίτη με το οποίο ο πληθυσμός για λόγους υγειονομικής παρακολούθησης, έχει χωριστεί σε τρεις πιθανές κατηγορίες.
Η πρώτη κατηγορία είναι η κόκκινη και αφορά αυτούς οι οποίοι είναι φορείς ή ασθενείς του κορονοϊού. Η δεύτερη κατηγορία είναι η πράσινη και αφορά αυτούς που δεν είναι φορείς ή ασθενείς με τον ιό. Η τρίτη κατηγορία είναι η κίτρινη και αφορά όσους βρίσκονται σε καραντίνα.
Εάν λοιπόν κυκλοφορεί κάποιος που δεν πρέπει... σωστά μαντέψατε έρχονται οι Αρχές. Εάν έχει πυρετό και δεν το ξέρει, ή επιλέγει να κάνει πως δεν το ξέρει... πάλι έρχονται οι Αρχές.
Και έτσι ξεκινάει μια ιστορία τύπου Ουίνστον στο «1984».
Με βάση ένα “point system” το οποίο έχει εισαγάγει η κυβέρνηση της Κίνας, καταγράφεται η συμπεριφορά του κάθε πολίτη, κι αν η συμπεριφορά αυτή δεν ακολουθεί αποδεκτό κοινωνικά πρότυπο συμπεριφοράς, αυτό επιφέρει αρνητικούς βαθμούς.
Με τη συμπλήρωση συγκεκριμένων “βαθμών”, το σύστημα μετατρέπεται σε τιμωρητικό. Οι ποινές δεν είναι συμβολικές καθώς φαιρούνται δυνατότητες από τον πολίτη.
Ο τιμωρημένος δεν θα μπορεί να βγάλει δίπλωμα αυτοκινήτου, ούτε θα μπορεί να πάρει δάνειο από την τράπεζα. Εάν δε η κατάσταση “παραβατικότητας” του ατόμου κλιμακωθεί, μπορεί να υπάρξει τιμωρία ακόμα και για το οικογενειακό περιβάλλον του!
Όπως ήδη έχει γίνει κατανοητό οι αντιλήψεις αλλάζουν πολύ εύκολα για το τι αποτελεί έγκλημα και τι όχι.
Εδώ μιλάμε για συμπεριφορές οι οποίες είτε είναι απλά ελαφρώς αντικοινωνικές, ή απλά θεωρούνται έτσι, όχι για ποινικές πράξεις που έτσι κι αλλιώς οφείλονται να παταχθούν.
Να σημειώσουμε ότι στην Κίνα υπάρχει διαδικτυακό “firewall”, δηλαδή τείχος απαγόρευσης. Αυτό το σύστημα περιορίζει την πρόσβαση στο διαδίκτυο στους Κινέζους και επιτρέπει την πρόσβαση σε ιστοχώρους κοινωνικής δικτύωσης αποκλειστικά κινέζικους.
Από τα πλέον δημοφιλή είναι το λεγόμενο “wechat”. Στο σύστημα αυτό όλα τα μηνύματα καταγράφονται. Ο καθένας που στέλνει μήνυμα, εάν αυτό εμπεριέχει δόση κριτικής απέναντι στο σύστημα, στην τοπική κυβέρνηση ή στην κεντρική κυβέρνηση, καταγράφεται και προστίθεται στο Point System, στον “φάκελο” του καθενός.
Θα το «λατρέψουν» αυτό όσοι γράφουν στο Messenger κάθε μέρα!
Όποιος είναι πιστός στο σύστημα και δεν δημιουργεί προβλήματα παίρνει δώρα από το καθεστώς σε ότι αφορά την κοινωνική ζωή, την οικονομική επιβίωση, τις σπουδές των παιδιών, την καριέρα ή αυτή των παιδιών σε κρατικές υπηρεσίες και πάει λέγοντας.
Κάτι που μπορεί να συμβαίνει εν τέλει και στις δυτικές κοινωνίες. Μην απορείται μερικοί αν έχετε «δύσκολη ζωή», κανείς δεν πρόκειται να ομολογήσει εάν συμβαίνει ή όχι κάτι τέτοιο.
Εν ολίγοις πλέον υπηρεσίες όπως η Γκεστάπο και η Κα Γκε Μπε ή οι Ταλ Σιάρ των Ρόμουλανς στο Σταρ Τρεκ φαντάζουν «παιδικές χαρές».
Οι κάμερες στην Κίνα κάνουν ακόμα και «αξιολογήσεις» εάν κάποια κοπέλα είναι όμορφη, βασικά τι «βαθμό ομορφιάς» έχει ενώ αποθηκεύουν και χαρακτηριστικές γκριμάτσες, κινήσεις και αναγνωρίζουν εάν το υπό παρακολούθηση πρόσωπο είναι χαρούμενο, ευτυχισμένο, δύσθυμο, προβληματισμένο κ.α.
Για να μην νομίζεται πως υπερβάλουμε θα αναφέρουμε πρόσφατα παραδείγματα.
Δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια διέφευγε της σύλληψης ένας φυγάς στην Κίνα, αλλά τελικά η τσιμπίδα του Νόμου τον έπιασε με τη βοήθεια drones, που εντόπισαν το κρησφύγετό του!
Σε αντίθεση με τον 72χρονο Ρώσο που κρυβόταν επί 24 χρόνια στην ταϊγκά της Σιβηρίας επειδή νόμιζε ότι είχε σκοτώσει πάνω στο μεθύσι του τη γυναίκα και την κόρη του, χωρίς να έχει διαπράξει το έγκλημα, ο Σονγκ Ζιάνγκ είχε οδηγηθεί στη φυλακή για τη διακίνηση γυναικών και παιδιών, αλλά απέδρασε το 2002.
Έκτοτε ο 63χρονος κρυβόταν σε μια μικρή σπηλιά σε ορεινή περιοχή κοντά στη γενέτειρά του στην επαρχία Γιουνάν της νοτιοδυτικής Κίνας, αποκομμένος από κάθε ανθρώπινη επαφή. Όλα αυτά μέχρι τον περασμένο Σεπτέμβριο, που η αστυνομία του Γιονγκσάν έλαβε, όπως ανέφερε στο λογαριασμό της στο WeChat, πληροφορίες για το που κρύβεται ο φυγάς και άρχισε τις έρευνες.
Όταν αυτές αποδείχθηκαν άκαρπες, επιστρατεύτηκαν drones που εντόπισαν μπλε ατσάλινες πλάκες καθώς και ίχνη απορριμμάτων σ’ ένα σημείο.
Αστυνομικοί πλησίασαν πεζή και βρήκαν τον φυγά στη μικρή σπηλιά, τον συνέλαβαν και τον έστειλαν πίσω στη φυλακή. Λόγω του ότι είχε να μιλήσει σε άνθρωπο εδώ και πολλά χρόνια η επικοινωνία του φυγά με τους αστυνομικούς ήταν δύσκολη στην αρχή. Κινεζικά ΜΜΕ ανέφεραν, σύμφωνα με το BBC, ότι ο φυγάς χρησιμοποιούσε πλαστικά μπουκάλια για να μεταφέρει στο λημέρι του νερό από ένα ποτάμι και κλαδιά δέντρων για να ανάβει φωτιές.
Εν ολίγοις ο άνθρωπος εντοπίστηκε κυριολεκτικά στα βουνά μέσα σε σπηλιά! Δεν εξετάζουμε το αν είναι εγκληματίας αλλά το πως βρέθηκε. Κάποτε κάποιος που θα διαφωνεί με την τρέχουσα πολιτική κατάσταση θα «βαφτιστεί» εγκληματίας και θα βρεθεί με τις ίδιες ακριβώς διαδικασίες. Τόσο απλά...
Έτσι λοιπόν η Κίνα ήδη έχει δώσει το «know how» στην Δύση η οποία το έχει παραλάβει ήδη δοκιμασμένο το μόνο που μένει είναι να το πλασσάρει.
Πολύ απλό αυτό διότι έχει την αφορμή που χρειαζόταν και κυρίως την «κατάλληλη» κρίση. Αυτή την στιγμή αν πούνε σε όλους «χαρίστε μας τις γυναίκες σας για να εξαλειφτεί ο κορωνοϊός» θα έδιναν και τις... κόρες τους μαζί.
Δυστυχώς η ελευθερία είναι πολύ βαριά έννοια για να κατέχουν την σημασία της οι μάζες και γιαυτό πρόκειται να την χάσουν και δεν θα τις λυπηθεί κανείς ούτε η Ιστορία.
“Τι είναι χειρότερο άραγε; Να βλέπει κάποιος θεωρίες συνωμοσίας ή να κάνει ότι δεν βλέπει τις πράξεις των συνωμοτών;“
Ο Τζώρτζ Όργουελ στο βιβλίο του «1984», που εκδόθηκε το 1949, προέβλεψε ότι κάποια στιγμή στο μέλλον -συγκεκριμένα το έτος 1984- ο κόσμος θα φτάσει σε ένα σημείο όπου θα υπάρχει ένα και μοναδικό ολοκληρωτικό καθεστώς που θα ασκεί τον απόλυτο έλεγχο στις συνειδήσεις και ως εκ τούτου και στις συμπεριφορές των ανθρώπων. Ότι το Κόμμα θα ασκούσε την εξουσία μέσω της προσωποποίησης του, αυτής του Μεγάλου Αδελφού. Ο στόχος του Μεγάλου Αδελφού θα ήταν ο απόλυτος έλεγχος της σκέψης και της ελευθερίας της έκφρασης που θα μπορούσε να επιτευχθεί μέσω των απαγορεύσεων και του φόβου, δηλαδή με την τρομοκράτηση και την καταστολή.
Αντιθέτως ο Άλντους Χάξλεϋ στο βιβλίο του «Brave New World» (Θαυμαστός Καινούριος Κόσμος) που εκδόθηκε το 1932 προέβλεπε ότι στο μέλλον, εν έτει 2495, θα έχει επικρατήσει το Παγκόσμιο Κράτος με τη βοήθεια των Δέκα Μεγάλων Διαχειριστών, δηλαδή δέκα ισχυρότατων αφεντικών που θα έχουν σαν σκοπό να μετατρέψουν τους ανθρώπους σε ευτυχισμένους δούλους, χωρίς τη χρήση βίας ,τρομοκρατίας και καταστολής. Για αυτούς το θέμα θα ήταν ξεκάθαρο. Αν μπορούσαν να εξαλείψουν την Παιδεία, την Ιστορία, την Παράδοση, την Τέχνη, την Πολιτική, τη Θρησκεία, την Πάλη των Τάξεων, τον θεσμό της Οικογένειας, την Αγάπη τότε οι άνθρωποι θα ήταν ευτυχισμένοι. Για να το πετύχουν αυτό αρχικά θα πρέπει να ελέγχουν τις γεννήσεις και την βιολογική ταυτότητα των ανθρώπων μέσω μεθόδων Γενετικής. Έπειτα θα πρέπει να ελέγχουν την ψυχοσύνθεση των παιδιών ωθώντας τα προς τη διαρκή κατανάλωση τεχνητών προϊόντων μη αφήνοντας πολλά περιθώρια για απόκτηση γνώσης και συγκροτημένης σκέψης. Είναι χαρακτηριστική η ερώτηση ενός εκ των Διαχειριστών : «Τι να καταναλώσεις διαβάζοντας ένα βιβλίο καθισμένος σε μια πολυθρόνα;». Η αναζήτηση της ευτυχίας κατά τους Διαχειριστές θα πρέπει να συντελείται μπροστά σε οθόνες όπου οι άνθρωποι θα νιώθουν ότι συμμετέχουν σε όσα διαδραματίζονται σε αισθησιακά θεάματα που προβάλλονται, ένα είδος δηλαδή εικονικής πραγματικότητας. Μάλιστα θα υποβοηθούνται και χημικά με τη χρήση του «σόμα» (είδος ναρκωτικού) ώστε να μην πέφτουν ψυχικά ή σωματικά. Είναι χαρακτηριστικό να πούμε ότι σε έναν τέτοιο κόσμο οι έννοιες του Έρωτα και της Αγάπης θεωρούνται πρωτόγονες. Για τους προηγμένους ανθρώπους υπάρχει μόνο το σεξ και απεριόριστη σεξουαλική ελευθερία. Επικρατεί η άποψη ότι «όλοι ανήκουν σε όλους». Αντίθετα λοιπόν από τον Όργουελ, που πίστευε ότι οι άνθρωποι στο μέλλον θα ελέγχονται μέσω του φόβου, ο Χάξλεϋ πίστευε ότι αυτό θα γινόταν μέσω της πρόκλησης ευχαρίστησης, μέσω της αναζήτησης της τεχνητής ευτυχίας. Μετατρέποντας δηλαδή τους ανθρώπους σε καταναλωτικά όντα χωρίς καμία διάθεση αμφισβήτησης ή δημιουργικότητας αφού όλα θα είναι λυμένα από τους Διαχειριστές.
Τι είναι πιο επικίνδυνο; Η στέρηση της πληροφορίας ή η υπερπληροφόρηση; Η απόκρυψη της γνώσης ή ο ευτελισμός της;
Τα σκεπτικά των δύο συγγραφέων είναι σχεδόν σε αντίθεση. Και οι δύο βέβαια θεωρούν ότι η άρχουσα τάξη στο μέλλον αυτό που θα προσπαθεί να ελέγξει είναι η ελευθερία της σκέψης και της βούλησης. Όμως κατά τον Όργουελ ο τρόπος για να συμβεί κάτι τέτοιο θα ήταν η απαγόρευση όλων των πηγών πραγματικής γνώσης μέσω της απαγόρευσης της πληροφόρησης ενώ κατά τον Χάξλεϋ θα αρκούσε ο ευτελισμός και η υποτίμηση της ίδιας της γνώσης μέσω της υπερπληροφόρησης (info overdose). Ο Όργουελ προειδοποιούσε ότι κάποια στιγμή θα επιβληθεί ένας έξωθεν αυταρχισμός. Αντιθέτως για τον Χάξλεϋ, δεν χρειάζεται Μεγάλος Αδερφός για να στερηθεί ο άνθρωπος την αυτονομία, την ωριμότητα και την ιστορική του μνήμη. Εκείνος πίστευε ότι σιγά σιγά οι άνθρωποι θα καταλήξουν να αγαπούν την καταπίεσή τους, να λατρεύουν την τεχνολογία και να αποδομούν οι ίδιοι την ικανότητά τους για σκέψη.
Ο καθηγητής του Τμήματος Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης Νιλ Πόστμαν στο περίφημο βιβλίο του «Διασκεδάζοντας τους εαυτούς μας μέχρι θανάτου» («Amusing ourselves to death») περιγράφει παρακάτω με πολύ σαφή και αιχμηρό τρόπο τις διαφορές των προβλέψεων των δύο σπουδαίων μελλοντολόγων συγγραφέων (του Όργουελ με το «1984» και του Χάξλεϋ με το «Θαυμαστός Καινούριος Κόσμος») :
1)Τον Όργουελ τον φόβιζαν οι άνθρωποι που θα απαγόρευαν τα βιβλία. Τον Χάξλεϋ τον φόβιζε το γεγονός ότι δεν θα υπήρχε λόγος να απαγορευτεί ένα βιβλίο, γιατί δεν θα βρισκόταν άνθρωπος πρόθυμος να διαβάσει.
2)Ο Όργουελ φοβόταν εκείνους που θα μας στερούσαν την πληροφόρηση. Ο Χάξλεϋ φοβόταν εκείνους που θα μας υπερπληροφορούσαν τόσο ώστε να καταντήσουμε πλάσματα παθητικά και εγωιστικά.
3)Ο Όργουελ φοβόταν ότι η αλήθεια θα φυλασσόταν μυστική ενώ ο Χάξλεϋ φοβόταν ότι η αλήθεια θα πνιγόταν σε έναν ωκεανό σύγχυσης και άσχετων πληροφοριών.
4) Ο Όργουελ φοβόταν ότι θα αναπτύσσαμε πολιτισμό υποτέλειας ενώ ο Χάξλεϋ φοβόταν ότι θα αναπτύσσαμε πολιτισμό ασημαντότητας και αφασίας.
5) Ο Όργουελ φοβόταν ότι οι άνθρωποι θα ελέγχονται μέσω της πρόκλησης πόνου ενώ ο Χάξλεϋ φοβόταν ότι θα ελέγχονται μέσω της πρόκλησης ευχαρίστησης.
6)Ο Όργουελ φοβόταν ότι θα μας καταστρέψουν αυτά που μισούμε. Ο Χάξλεϋ φοβόταν ότι θα μας καταστρέψουν αυτά που αγαπάμε.
7) Ο Όργουελ φοβόταν ότι ο πολιτισμός μας θα εξελιχθεί σε φυλακή ενώ ό Χάξλεϋ φοβόταν ότι ο πολιτισμός μας θα εξελιχθεί σε παρωδία.
Διαφορές ευδαιμονικής αποβλάκωσης και ευτυχίας
Να πούμε εδώ ότι ενώ η δημοσίευση του βιβλίου «Brave New World» έγινε το 1932 , το 1958 ο Χάξλεϋ εξέδωσε μια μελέτη πάνω στο βιβλίο αυτό, εξετάζοντας κατά πόσο οι προβλέψεις του είχαν πέσει μέσα μετά από 26 ολόκληρα χρόνια , με τίτλο «Brave New World Revisited» ( Επανεξετάζοντας τον Θαυμαστό Καινούριο Κόσμο). Από την μελέτη αυτή η πιο χαρακτηριστική φράση είναι η εξής : «Οι υπέρμαχοι της ελευθερίας και ορθολογιστές που θεωρούν ως εχθρό τους την τυραννία απέτυχαν γιατί δεν έλαβαν υπ’ όψιν τους την σχεδόν άπειρη όρεξη του ανθρώπου για περισπασμούς ( ψυχαγωγία-διασκέδαση)».
Κατά τη γνώμη μου με αυτή τη φράση του ο Χάξλεϋ θέλει να τονίσει ότι οι άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να ανεχτούν πολλά( ακόμα και την τυραννία) προκειμένου να μην διασαλευτεί η βολή τους και ο υλικός τους παράδεισος. Κυρίως όμως ξεκαθαρίζει τη διαφορά της πραγματικής πληρότητας με την ευδαιμονική νιρβάνα, της ευτυχίας με την αποβλάκωση :
Ευτυχία δεν είναι να αποφεύγεις την πραγματικότητα χώνοντας το κεφάλι στην άμμο. Δεν είναι ευτυχία να αποφεύγεις να αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες της ζωής υποκρινόμενος ότι δεν υπάρχουν, δεν είναι το κυνήγι των άκοπων απολαύσεων. Επίσης δεν είναι ευτυχία η ατομιστική στάση απέναντι στη ζωή και η αδιαφορία για το κοινωνικό σύνολο. Τέλος ευτυχία δεν είναι να επιδιώκεις με το ζόρι την ανεμελιά και την μόνιμα ανεβασμένη διάθεση καθώς και η αδιάκοπη αναζήτηση ευχαρίστησης μέσω της εικονικής πραγματικότητας που υποκαθιστά τη ζωντανή κοινότητα και τις διαπροσωπικές σχέσεις. Ευτυχία είναι εκείνο το συναίσθημα που αφορά την πίστη σε ιδανικά που δίνουν ουσιαστικό νόημα στη ζωή και που εμπνέουν το πάθος για αγώνες. Είναι η χαρά της δημιουργίας, είναι να νοιάζεσαι για τους άλλους, το μοίρασμα. Ευτυχία είναι η βαθιά πεποίθηση ότι όλα μπορούν να αλλάξουν που έρχεται σε σύγκρουση με την κυνική στάση που επικρατεί, την τόσο βολική, ότι όλα είναι μάταια. Ευτυχία είναι η αποδοχή των αδυναμιών μας, της ανθρώπινης μας διάστασης που γεννιέται, μάχεται, φθείρεται και ξαναγεννιέται.
Οι «Προηγμένοι» του υλικού πολιτισμού και οι «Πρωτόγονοι» του πνευματικού
Θα κλείσω το κείμενο αυτό με μια ακόμα αναφορά στο βιβλίο του Χάξλεϋ. Στον «θαυμαστό καινούργιο κόσμο» λοιπόν παράλληλα με τον «Παράδεισο» των Προηγμένων υπάρχει και ο «Καταυλισμός» των Πρωτόγονων. Αυτή που δεν ενδίδουν στον τεχνολογικό παράδεισο λέγονται πρωτόγονοι. Ένας από αυτούς είναι και ο Άγριος Τζον που γεννήθηκε και μεγάλωσε μέσα στους πρωτόγονους. Τον Άγριο Τζον η μητέρα του τον έμαθε να διαβάζει και να γνωρίζει απέξω τον Σαίξπηρ. Έχουμε λοιπόν τον Άγριο Τζον που επιλέγει να ζει μια ζωή με δυσκολίες αλλά γεμάτη με ιδανικά εμπνευσμένα από τα σαιξπηρικά έργα ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να μετακομίσει στον τεχνολογικό παράδεισο των Προηγμένων κάνοντας την ζωή του πολύ πιο εύκολη. Ουσιαστικά πρόκειται για μια κατά μέτωπο αντιπαράθεση, μεταξύ του πνευματικού πολιτισμού και του υλικού πολιτισμού. Έχει πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον ο διάλογος μεταξύ του Διαχειριστή που προσπαθεί να δελεάσει τον Άγριο Τζον ώστε εκείνος να εγκαταλείψει τον Καταυλισμό των Αγρίων και να περάσει στον παράδεισο των Προηγμένων. Σε κάποιο σημείο του διαλόγου ο Άγριος Τζον λέει: «Εγώ θέλω το θεό, την ποίηση, το θανάσιμο κίνδυνο, την ελευθερία, την καλοσύνη, την αμαρτία, δεν θέλω την ευκολία» και τότε τον ρωτάει ο Διαχειριστής : «Δηλαδή θέλετε να είστε δυστυχισμένος; Με γηρατειά, με αγιάτρευτες ασθένειες, με ασχήμια, με ανέχεια, με πείνα, με αβεβαιότητα για το αύριο, με πόνο;». Τότε ο Άγριος Τζον χωρίς κανέναν ενδοιασμό του απαντά: «ναι».
Όχι ότι ο Άγριος Τζον επιδιώκει να υποφέρει βέβαια. Απλά αποδέχεται την ανθρώπινη φύση του και αρνείται να πληρώσει οποιοδήποτε τίμημα για να απαλλαγεί από αυτήν.
Δημήτρης Τσιριγώτης. Φυσικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου