Πώς οι Έλληνες Θεοί σε Βοηθούν να Γίνεις Ευφυέστερος.

Πολλοί θεωρούν ότι δεν υπάρχει κανένας θεός. Το δικαιολογούν με πολλούς και διάφορους τρόπους. Ίσως, αυτό συμβαίνει γιατί έχουν κάτι πολύ συγκεκριμένο και περιορισμένος στο μυαλό τους -και όχι τον χαρακτηρα και την φυση, ητον τροπο που υπαρχουν, όπως έχουν δοθεί από τους αρχαίους Έλληνες φιλόσοφους…

Αν έστω και στο ελάχιστον, αγγίξουμε, αυτά τα νοήματα, θα μπορέσουμε να αντιληφθούμε τα παρακάτω, πολύ ευκολότερα:

«Οι τέλειοι, αγαθοί, αθάνατοι, δίκαιοι, πάνσοφοι, αιώνιοι θεοί είναι επίσης και απρόσωποι, συνεκτικοί, άυλοι και διυλικοί». «Κάθε θεός δεν διαχωρίζεται από την Πρώτη Αιτία ούτε από τους άλλους θεούς όπως και οι νοήσεις δεν διαχωρίζονται από τον Νου».
Σαλλούστιος.

-«Και τα αγάλματα σύμβολα της παρουσίας των Θεών και επειδή βεβαίως εμείς έχουμε σώμα, γι’αυτό η λατρεία προς τους Θεούς πρέπει να είναι σωματική, παρ’όλο που αυτοί είναι ασώματοι», «Και εκείνος, λοιπόν, ο οποίος αγαπά τους Θεούς, αντικρύζει με ευχαρίστηση τις εικόνες και τα αγάλματά τους οι οποίοι αν και αόρατοι τον βλέπουν»
Μέγας Ιουλιανός (Επιστολαί,89β, 293 και 295κ.εξ.).

-«Σωκράτης δε πάντα μέν ηγείτο Θεούς ειδέναι, τα τε λεγόμενα και πραττόμενα και τά σιγή βουλευόμενα, πανταχού δε παρείναι..»

Ο Σωκράτης πάντα μεν πίστευε ότι οι Θεοί γνωρίζουν, και τα λεγόμενα και τα πραττόμενα και τα κρυφίως σχεδιαζόμενα, και ότι είναι πανταχού παρόντες.
Ξενοφών (Απομνημονεύματα).

– Ο άυλος χαρακτήρας των θεών περιγράφεται με πάρα πολλούς τρόπους στα Αρχαία Ελληνικά κείμενα. Για παράδειγμα, ο Ευριπίδης (Ελένη,560) λέει: « Ω θεοί. Θεός γάρ καί το γιγνώσκειν φίλους ». Ω θεοί, η αναγνώριση των αγαπημένων είναι θεός. (Ο θεός ταυτίζεται με μία κατάσταση, με κάτι άυλο).

Επίσης, ο Ευριπίδης στην: (Ανδρομάχη, 1226-1227) λέει: «Ιώ ιώ. Τί κεκίνηται, τίνος αισθάνομαι θείου;» (μιλάει ο χορός) Ω! ω! Τι κινείται; Ποιανού αισθάνομαι θεού παρουσία; (Η παρουσία κάποιου θεού γίνεται αντιληπτή ως κίνηση, ως ροή ενέργειας).

– Ο Δίων Χρυσόστομος, περιγράφει γιατί ενώ οι θεοί είναι αόρατοι, εμείς τους απεικονίζουμε ανθρωπόμορφους: «Γιατί το νού και τη φρόνηση αυτή καθεαυτή ούτε κάποιος γλύπτης, ούτε κάποιος ζωγράφος δύναται να την αποδώσει εικαστικά.Επειδή αόρατα είναι αυτά και ουδείς γνωρίζει τι περί αυτών. Έτσι, καταφεύγουμε στο ανθρώπινο σώμα καθώς το θεωρούμε ως ένα αγγείο φρόνησης και λόγου και το προσάπτουμε στο θείον, ελλείψει και απουσία φανερού και εικαστικού παραδείγματος για τα ανεικονικά και αφανή. Για αυτό και χρησιμοποιούμε τη δύναμη του συμβόλου».

______________________________________
«Τριτογένεια η Αθηνά φρόνησις νομίζεται. Γίγνεται δε εκ του φρονείν τρία ταύτα: βουλεύεσθαι καλώς (ευ λογίζεσθαι), λέγειν αναμαρτήτως (ευ λέγειν) και πράττειν α δει».
ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ

Δηλαδή»ΤΡΙΤΟΓΕΝΕΙΑ ΛΕΓΕΤΑΙ Η ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΤΗΣ ΦΡΟΝΗΣΗΣ. Η ΔΕ ΦΡΟΝΗΣΗ ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΡΕΙΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ: ΝΑ ΣΚΕΠΤΟΜΑΣΤΕ ΣΩΣΤΑ, ΝΑ ΔΙΑΤΥΠΩΝΟΥΜΕ ΤΗ ΣΚΕΨΗ ΜΑΣ ΑΨΟΓΑ, ΝΑ ΠΡΑΤΤΟΥΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΣΩΣΤΑ, ΑΡΑ ΕΥΕΡΓΕΤΙΚΑ».

Υπάρχουν τόσα πράγματα που θα μπορούσαμε να πούμε για τους Έλληνες θεούς και τις Ελληνίδες θεές. Μα τι είναι τελικά; Ήδη έχουν ειπωθεί τόσα πολλά για το αν είναι όντα, οντότητες, ατομικότητες, υποστάσεις, ενέργεια, έννοιες, ιδέες, ταχύτατες κινούμενες δυνάμεις, στοιχεία της Φύσης, μέρη της ίδιας της Φύσης, απλοί άνθρωποι που θεοποιήθηκαν, γεννημένοι από την ανθρώπινη φαντασία ή ανάγκη, εργαλεία εξουσίας.

Ακόμα και το αν είναι ένας θεός ή πολλοί, ή και κανένας. Στις μέρες μας διατυπώνεται και το να είναι εξωγήινοι. Όλοι αιτιολογούν με πολύ έξυπνο τρόπο αυτό που θεωρούν ως σωστό.

Ακόμα και οι αρχαίες φιλοσοφικές σχολές αλλά και οι ανεξάρτητοι φιλόσοφοι, διαφωνούσαν αναμεταξύ τους ή αντιμάχονταν οι μεν τις θεωρίες και τις απόψεις των δε. Άλλοι, πάλι, επηρεάζονταν, οπότε και συμπλήρωναν τα κενά των δικών τους αντιλήψεων.

Ωστόσο, φαίνεται ότι ακόμα και οι πιο ακραίες και αντίθετες, αναμεταξύ τους, φιλοσοφικές προσεγγίσεις, συμφωνούσαν σε κάτι κοινό:

Παρμενίδης
Ελεατική Σχολή

Τους αποδόθηκαν μονοθεϊστικές τάσεις.

«Αν, λοιπόν, υπάρχει (το Όν) θα πρέπει να είναι ένα. Αν συμβαίνει έτσι, δεν πρέπει να έχει σώμα». Μέλισσος (Συμπλίκιος, Εις Φυσικά, 87,6).

«Το έτσι νοούμενο (Ον), αν είναι ανεπίδεκτο ονομασίας και ορισμού, καμιάς δοξασίας δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο, ούτε να γίνει γνωστό, και κανένα από τα όντα δεν μπορεί να το αντιληφθεί με την αίσθηση». (Πλάτωνας, Παρμενίδης,142a)

Εμπεδοκλής
Ιωνική Σχολή

Κατέληξαν στο συμπέρασμα πως τα πάντα προήλθαν από ένα πρωταρχικό στοιχείο (νερό, φωτιά, αέρας, γη).

«Γιατί (ο Θεός) δεν έχει ανθρώπινο κεφάλι πάνω σε μέλη, ούτε φυτρώνουν δύο μέλη στη ράχη του. Δεν έχει πόδια, ούτε γρήγορα γόνατα, ούτε τριχωτά γεννητικά όργανα, αλλά είναι μόνο νούς, ιερός και υπερμέγιστος, που με γοργές σκέψεις διαπερνά όλο τον κόσμο». Εμπεδοκλής. (Περί Φύσεως) (Απ.134,Αμμώνιος, Περί Ερμηνείας 249,6).

Επίκουρος
Ο Κήπος (Σχολή του Επίκουρου)

Κατηγορήθηκαν ως αθεϊστές και υλιστές.

«Το μακάριο και άφθαρτο ον ούτε το ίδιο έχει προβλήματα ούτε και σε άλλους προκαλεί. Δεν οργίζεται με κανέναν και δεν χαρίζεται σε κανέναν. Γιατί όλα αυτά είναι γνωρίσματα των αδύναμων όντων». (Επίκουρος, Κύριαι Δόξαι Ι)

«Οι θεοί υπάρχουν, μιας και η γνώση που έχουμε γι’ αυτούς είναι ολοκάθαρη. Δεν είναι, όμως, τέτοιοι όπως τους φαντάζεται ο περισσότερος κόσμος». (Επίκουρος, Επιστολή προς Μενοικέα, 123)

Ζηνων ο Κιτιεύς
Στωική Σχολή

Βασικοί αντίπαλοι των Επικούρειων

«Ο ορθός Λόγος που διέρχεται απ’ τα πάντα είναι αυτός ο ίδιος ο Δίας». Ζήνων ο Κιτιεύς (Διογ. Λαέρτ.7,88).

Σαλλούστιος
Νεοπλατωνική Σχολή

Διάδοχοι του Πλατωνισμού, στην φιλοσοφία του οποίου εμπεριέχονται φιλοσοφικές θέσεις των πυθαγορείων, των ορφικών, των σοφιστών και πολλών άλλων.

«(Οι θεοί) δεν αποτελούνται από σώματα, διότι οι δυνάμεις των σωμάτων είναι ασώματοι. Και δεν περιέχονται σε κάποιον τόπο διότι τούτο είναι ιδίωμα μόνο των σωμάτων, ούτε από την Πρώτη Αιτία χωρίζονται, ούτε επ’ αλλήλων (θεών)». (Σαλλούστιος, Περί θεών και Κόσμου, ΙΙ, 2)

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Όλα αυτές οι απόψεις ή οι γνώσεις των φιλοσόφων συμφωνούν απόλυτα με τις διαδεδομένες απόψεις του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Μάλιστα, ο Ξενοφώντας, βάζει τον Σωκράτη να πει «ότι οι Θεοί γνωρίζουν όχι μόνο τα λόγια και τις πράξεις, αλλά και τις κρυφές σκέψεις, διότι είναι απανταχού παρόντες» (Ξενοφών, Απομνημονεύματα).

Και, αν όλοι οι παραπάνω θεωρηθούν απλοί φιλόσοφοι, τότε τι να πούμε για τον Πλούταρχο που διατελούσε Δια Βίου Ιερέας του Απόλλωνα στο Μαντείο των Δελφών!

«[…] ο θεός είναι από την φύση του αδιάφθορος και αιώνιος, αλλά ένεκα κάποιου νόμου της ειμαρμένης αλλά και λογικής ανάγκης, μεταμορφώνει τον εαυτό του […]» (Πλούταρχος, Περί του Ε του εν Δελφοίς,388 F).

Όλοι, λοιπόν, συμφωνούν σε ένα πράγμα τουλάχιστον:

οι θεοί είναι:

Ασώματοι, δηλαδή αόρατοι
Άφθαρτοι, δηλαδή δεν αποτελούνται από ύλη

Κατά συνέπεια:

Δεν γίνονται αντιληπτοί με τις 5 αισθήσεις
Διατρέχουν τον κόσμο, όπως ο νους
Είναι πανταχού παρόντες
Είναι αγέννητοι και αθάνατοι

Και θεωρώντας ότι ο Πλούταρχος, λόγω της ιδιότητάς του, γνώριζε κάτι παραπάνω από όλους, πιθανόν να

Μπορούν να λαμβάνουν υλική μορφή ή και να ενσαρκώνονται

Οι Θεοί κινούνται με Ταχύτητα Σκέψης σαν Φωτεινές Σφαίρες

Δεν μπορεί παρά να είναι εκπληκτικές οι περιγραφές που παίρνουμε από αρχαία κείμενα για την φύση των θεών. Αυτό που μαθαίνουμε ξεπερνάει την φαντασία ενώ γίνεται ακατάλληπτο για τον νου. Κι όμως, κάποιοι φαίνεται πως γνώριζαν πολλά -d-

Στους στίχους 43-52 της ραψωδίας Α της Ιλιάδας, ο Όμηρος περιγράφει την κατάβαση του οργισμένου Απόλλωνα από τον Όλυμπο και το ξέσπασμα της οργής του πάνω στους Αχαιούς.

Ὣς ἔφατ’ εὐχόμενος, τοῦ δ’ ἔκλυε Φοῖβος Ἀπόλλων, βῆ δὲ κατ’ Οὐλύμποιο καρήνων χωόμενος κῆρ, τόξ’ ὤμοισιν ἔχων ἀμφηρεφέα τε φαρέτρην΄ 45 ἔκλαγξαν δ’ ἄρ’ ὀϊστοὶ ἐπ’ ὤμων χωομένοιο, αὐτοῦ κινηθέντος΄ ὁ δ’ ἤϊε νυκτὶ ἐοικώς. ἕζετ’ ἔπειτ’ ἀπάνευθε νεῶν, μετὰ δ’ ἰὸν ἕηκε΄ δεινὴ δὲ κλαγγὴ γένετ’ ἀργυρέοιο βιοῖο΄ οὐρῆας μὲν πρῶτον ἐπῴχετο καὶ κύνας ἀργούς, 50 αὐτὰρ ἔπειτ’ αὐτοῖσι βέλος ἐχεπευκὲς ἐφιεὶς βάλλ’΄ αἰεὶ δὲ πυραὶ νεκύων καίοντο θαμειαί.

Ἀπόδοση

Ἔτσι εἶπε εὐχόμενος, αὐτὸν δὲ ἄκουσε ὁ Φοῖβος Ἀπόλλων, βάδισε δὲ ἀπὸ τοῦ Ὀλύμπου τὶς κορυφὲς χωλομένος στὴν καρδιά, τόξα στοὺς ὤμους ἔχων καὶ ἀμφίκλειστη φαρέτρα΄ 45 ἔκλαγξαν δὲ τότε τὰ βέλη ἐπὶ τῶν ὤμων του χολωμένου, καθὼς αὐτὸς κινήθηκε΄ ὁ δὲ ὅρμησε μὲ νύκτα ὅμοιος. κάθισε ἔπειτα μακριὰ τῶν νηῶν, μετὰ δὲ βέλος ἄφησε΄ δεινὴ δὲ κλαγγὴ ἔγινε ἀπὸ τὸ ἀργυρό τόξο΄ ἡμιόνους μὲν πρῶτον τόξευε καὶ κύνες γοργούς, 50 ὅμως ἔπειτα σ’ αὐτοὺς βέλος πικρὸ ῥίχνοντας τοὺς ἔβαλλε΄ διαρκῶς δὲ πυρὲς νεκρῶν καίγοντο πυκνές.

Η εικόνα έχει εκπληκτική δύναμη. Ο ποιητής στέκεται στον ηχητικό και οπτικό απόηχο των κινήσεων του θεού.

Οργισμενος Απολλων-Συμπιεζει τον χωρο,

Έγινε Αόρατος.

Στους στίχους 43-52 της Ιλιάδας, ο Όμηρος περιγράφει την κατάβαση του οργισμένου Απόλλωνα από τον Όλυμπο και το ξέσπασμα της οργής του πάνω στους Αχαιούς. Η εικόνα έχει εκπληκτική δύναμη. Συμπιέζοντας τον χώρο, αφού δεν περιγράφει τη διαδρομή την οποία ακολουθεί ο Απόλλων, ο ποιητής στέκεται στον ηχητικό και οπτικό απόηχο των κινήσεων του θεού.

Με κάθε κίνηση του Απόλλωνα τα βέλη βροντούν πάνω του και ο ίδιος μοιάζει με τη νύχτα καθώς προχωρεί προς το στρατόπεδο των Αχαιών.

Ο ηχητικός και ο οπτικός απόηχος συνεχίζονται ακόμα κι όταν ο θεός σταματάει να βαδίζει και κάθεται «άντικρυ των πλοίων». Βλέπουμε τώρα το πρώτο βέλος να φεύγει και ακούμε τον τρομερό αχό που βγάζει το ασημένιο τόξο.

Στη συνέχεια, βλέπουμε τα πικροφόρα ακόντια να φεύγουν το ένα πίσω από το άλλο. Αλλά τώρα η ηχητική εντύπωση έχει μετατοπιστεί στο στρατόπεδο των Αχαιών, αφού εύκολα μπορούμε να φανταστούμε τις κραυγές αγωνίας και πόνου που προκαλούν τα βέλη του θεού. Η εικόνα κλείνει με μια σχεδόν βουβή οπτική εντύπωση: παντού καίνε οι πυρές των νεκρών.

Ας σταθούμε για λίγο στις λέξεις και τις φράσεις που κυριαρχούν στην εικόνα: κατέβη, («βη κάτω»), θυμωμένος («χωόμενος κηρ»), τόξον («τόξον»), ολόκλειστην φαρέτραν («αμφηρεφέα φαρέτρην»), εβρόντησαν τα βέλη («έκλαγξαν οϊστοί»), χολωμένος («χωόμενος»), όμοιαζε την νύκτα («νυκτί εοικώς»), αχός τρομερός («δεινή κλαγγή»), πικροφόρ’ ακόντια («βέλος εχεπευκές»), νεκρών πυρές («πυραί νεκύων»).

Η περιγραφή αρχίζει με την κατάβαση του θυμωμένου θεού από τον Όλυμπο. Τόσο η κίνηση προς τα κάτω όσο και ο θυμός του Απόλλωνα δεν προμηνύουν τίποτε καλό. Υποψιαζόμαστε βέβαια, ήδη από τη στιγμή που εισάκουσε τις προσευχές του Χρύση, ότι ο θεός θα τιμωρήσει τους Αχαιούς, αλλά δεν γνωρίζουμε το μέγεθος της ποινής.

Το γεγονός ότι ο Απόλλων κατεβαίνει θυμωμένος, αποτελεί μια πρώτη ένδειξη. Έχει σημασία ότι στο αρχαίο κείμενο ο ποιητής δεν λέει απλώς «χωόμενος» (= θυμωμένος), αλλά «χωόμενος κηρ» (= χολωμένος, θυμωμένος, οργισμένος στην καρδιά του).

Τη λέξη «κηρ (το)» χρησιμοποιεί ο Όμηρος κυρίως για να δηλώσει την καρδιά ως έδρα της βούλησης. Ταυτόχρονα όμως, στον Όμηρο πάλι, η λέξη «Κηρ (η)» δηλώνει τη θεά του θανάτου ή του ολέθρου, η οποία περιφέρεται στα πεδία της μάχης φορώντας ρούχα κόκκινα από το αίμα.

Η κατάβαση λοιπόν του οργισμένου στην καρδιά Απόλλωνα από τον Όλυμπο, θα μπορούσε να ανακαλέσει στη μνήμη του αρχαίου ακροατή την κατάβαση της Κηρός στο πεδίο της μάχης.

Υπέρ αυτής της άποψης συνηγορεί και το γεγονός ότι ο Απόλλων είναι πάνοπλος, με τόξο και ολόκλειστη φαρέτρα, σαν να ετοιμάζεται να πολεμήσει σε κάποιο πεδίο μάχης. Μάλιστα, καθώς κινείται, τα βέλη βροντούν μέσα στη φαρέτρα του, λες και βιάζονται να βγουν έξω και να ξεχυθούν προς το στόχο τους.

Μοιάζει με τη νύχτα ο Απόλλων, καθώς προχωρεί προς το στρατόπεδο των Αχαιών. Η παρομοίωση είναι κάτι παραπάνω από αποκαλυπτική. Η λέξη «νυξ (η)» χρησιμοποιείται συχνά για να δηλώσει καθετί σκοτεινό και φοβερό. Στον Όμηρο βρίσκουμε τη λέξη συνδεμένη με τον θάνατο: «νυξ Άιδης», «νύχτα του θανάτου». Ο Όμηρος πάλι αποκαλεί τη νύχτα (όπως και την Κήρα) «ολοή», δηλαδή «καταστρεπτική, ολέθρια, φονική».

Συνεπώς, ο οργισμένος Απόλλων κατεβαίνει σαν φονική νύχτα, μοιάζει με τη νύχτα του θανάτου, φέρνει τον θάνατο. Κι όταν πια σταματάει και ρίχνει το πρώτο βέλος («ιός» = «βέλος», αλλά και «δηλητήριο»), «κλαγγή δεινή» βγαίνει από το ασημένιο τόξο του. «Κλαγγή δεινή». Ήχος φοβερός, τρομερός, φριχτός, άγριος, σκληρός, ήχος θανάτου. Είμαστε πλέον σχεδόν βέβαιοι ότι ο Απόλλων είναι, εδώ, ο θεός του θανάτου.

Πλήττει, χτυπάει πρώτα τα σκυλιά και τα μουλάρια. Κι αμέσως μετά, ρίχνει τα πικροφόρα ακόντιά του στους ανθρώπους. Ο ποιητής ξεκινάει από το λιγότερο σημαντικό θέμα, το χτύπημα των σκυλιών (που ελάχιστη αξία έχουν για τους Αχαιούς), προχωρεί στο περισσότερο σημαντικό, το χτύπημα των μουλαριών (που είναι πολύτιμα για τους στρατιώτες), και καταλήγει στο πιο σπουδαίο, στο χτύπημα των ίδιων των ανθρώπων. Χρησιμοποιεί δηλαδή τον «νόμο των τριών»: σκυλιά – μουλάρια – άνθρωποι.

«Βέλος εχεπευκές» εξαπολύει ο τρομερός θεός εναντίον των Αχαιών. Βέλος δηλαδή οξύ, διαπεραστικό, αλλά και πικρό σαν φαρμάκι, σαν δηλητήριο ή πικρό σαν τον θάνατο. Και έρχεται ο τελευταίος στίχος για να διώξει κάθε αμφιβολία. «Αιεί δε πυραί νεκύων καίοντο θαμειαί». «Αδιάκοπα έκαιγαν πυκνές οι φωτιές των νεκρών, οι νεκρικές πυρές». Και πυκνές (δηλαδή πολλές, η μια κοντά στην άλλη) ήταν οι φωτιές και αδιάκοπα έκαιγαν. Άρα οι νεκροί ήταν πολλοί –πάρα πολλοί.

Έχουμε λοιπόν μια εικόνα στην οποία κυριαρχεί ο θάνατος, από τον πρώτο στίχο μέχρι τον τελευταίο. Πόσο όμως αριστοτεχνικά «ζωγραφίζει» αυτήν τη φριχτή εικόνα ο Όμηρος! Σε εννιά ολόκληρους στίχους (43-51) ο θάνατος δεν αναφέρεται πουθενά καθαρά. Υποβάλλεται έμμεσα, και μάλιστα σταδιακά, κλιμακωτά. Ακόμα και στον δέκατο στίχο (52), δεν ακούμε τη λέξη θάνατος. Βλέπουμε μόνο τις φωτιές των νεκρών να καίνε πυκνές και αδιάκοπα. Ο θάνατος είναι ο ίδιος ο θεός. Είναι δηλαδή ένας θάνατος θεϊκός, μια θεϊκή τιμωρία.

 αφού δεν περιγράφει τη διαδρομή την οποία ακολουθεί ο Απόλλων.

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ, τελικά, Η ΦΥΣΗ των 12 ΘΕΩΝ

Τον τρόπο με τον οποίον μετακινούνται οι Θεοί μας τον περιγράφει ο Όμηρος εδώ:

Ιλιάδος ραψ. ο΄ στιχ. 80 …ὣς ἔφατ᾽, οὐδ᾽ἀπίθησε θεὰλευκώλενος Ἥρη, βῆδ᾽ ἐξ Ἰδαίων ὀρέωνἐς μακρὸν Ὄλυμπον.ὡς δ᾽ ὅτ᾽ ἂν ἀΐξῃ νόοςἀνέρος, ὅς τ᾽ ἐπὶπολλὴν γαῖανἐληλουθὼς φρεσὶπευκαλίμῃσι νοήσῃἔνθ᾽ εἴην ἢ ἔνθα, μενοινήῃσί τε πολλά,ὣς κραιπνῶς μεμαυῖα διέπτατο πότνια Ἥρη· ἵκετο δ᾽ αἰπὺνὌλυμπον, ὁμηγερέεσσι δ᾽ ἐπῆλθεν ἀθανάτοισι θεοῖσι Διὸς δόμῳ.

Νεοελληνική απόδοσις:

Είπε, και τον υπάκουσεν η Ήρα η λευκοχέρα και στον υψηλόν Όλυμπον ανέβη από την Ίδην. Και όπως ανθρώπου πόχει βγει του κόσμου πολλά μέρη πετά το πνεύμα και βαθιά του λέγει ο λογισμός του: «Αυτού να ήμουν, είτε αυτού», και άπειρα πλέκει ο νους του. Όμοια πετούσε η θεά, (σ,σ, με την ταχύτητα της σκέψης) και στην κορφή του Ολύμπου έφθασε κι ήβρε τους θεούς εκεί συναθροισμένους μέσα στο δώμα του Διός.

Πιο πάνω όπως είδαμε, στους στίχους 43-52 της ραψωδίας Α της Ιλιάδας λέει ο ποιητής πως ο Απόλλων «ὅρμησε μὲ νύκτα ὅμοιος» (αορατότητα).

Οδύσσεια, Ραψωδία η : Ὀδυσσέως εἴσοδος πρὸς Ἀλκίνουν

Η Ναυσικά φτάνει στο παλάτι και ο Οδυσσέας ξεκινά από το άλσος για την πόλη. Η Αθηνά εμφανίζεται στο δρόμο του με τη μορφή νεαρού κοριτσιού και του δείχνει τον δρόμο καλύπτοντάς τον με ομίχλη (τον κάνει αόρατο) για να μην αντιμετωπίσει προβλήματα με τους ντόπιους.

Του μιλά για τους Φαίακες και την βασίλισσα Αρήτη και τον συμβουλεύει να απευθυνθεί πρώτα σ’ εκείνη…

Ο Οδυσσέας φτάνει στο παλάτι και μένει έκθαμβος: χρυσάφι, ασήμι και χαλκός παντού, υφαντά, κι ένα παραδεισένιο περιβόλι. Μέσα τρώνε και πίνουν οι άρχοντες των Φαιάκων. Πλησιάζει την Αρήτη και τότε εξαφανίζεται η ομίχλη που τον σκέπαζε (υλοποίηση με την επέμβαση της Αθηνάς). Σαστισμένοι οι θαμώνες…

Ιλιάδα Ε

Κι’ όταν στης Τριάς ζυγώσανε τ’ αστέρεφτα ποτάμια, όπου το ρέμα ο Σκάμαντρος με του Σιμόη σμίγει, 775 εκεί τ’ αμάξι σταματάει η κρουσταλλόλαιμη Ήρα, ξεζέβει τ’ άτια, και πυκνή τους χύνει γύρω ομίχλη (απουλοποίηση σκάφους).

Ως φωτεινή σφαίρα…

Ιλιάδος ραψ.Δ΄ στιχ. 75

Ὣς εἰπὼν ὄτρυνε πάρος μεμαυῖαν Ἀθήνην, βῆ δὲ κατ᾽ Οὐλύμποιο καρήνων ἀΐξασα. Οἷον δ᾽ ἀστέρα ἧκε Κρόνου πάϊς ἀγκυλομήτεω ἢναύτῃσι τέρας ἠ ὲ στρατῷ εὐρέ λαῶν λαμπρόν· τοῦ δέ τε πολλο ἀπὸ σπινθῆρες ἵενται· τῷ ἐϊκυῖ᾽ ἤϊξεν ἐπὶ χθόνα ΠαλλὰςἈθήνη, κὰδ δ᾽ ἔθορ᾽ ἐς μέσσον· θάμβος δ᾽ἔχεν εἰσορόωντας Τρῶάς θ᾽ ἱπποδάμους καὶ ἐϋκνήμιδας Ἀχαιούς· ὧδε δέ τις εἴπεσκενἰδὼν ἐς πλησίον ἄλλον…

Νεοελληνική απόδοση:

Και αυτοπροαίρετα η θεά στον λόγον του ετινάχθη από του Ολύμπου τες κορφές κι εχύθη ωσάν τ’ αστέρι, οπού ο Κρονίδης έριξε σημάδι στους ανθρώπους, ή ναύτες ή στρατόπεδο λαών εκτεταμένο. Λαμπρό αστέρι κι άπειρες οι σπίθες του πετιούνται. Ομοίως τοτ’ η Αθηνά στην γην εροβολούσε και μες στην μέσην πήδησε των ιπποδάμων Τρώων, των χαλκοφόρων Αχαιών και απόρησαν τα πλήθη…

• Οι Έλληνες Θεοί είναι Θεοί του Φωτός και της Χαράς. Αυτό σε βοηθά να γίνεις πιο αισιόδοξος, άρα και πιο ευφυής.

• Οι Έλληνες Θεοί είναι Θεοί πολεμικοί. Κατέβαλαν μετά από αγώνες τους αντιπάλους τους (Γίγαντες, Πύθων). Όταν τους έχεις για πρότυπά σου, γίνεσαι πιο αγωνιστικός, άρα και πιο ευφυής.

• Τόσο οι Έλληνες Θεοί όσο και οι Ήρωες πρόγονοί μας χρησιμοποιούσαν πολύπλοκες μεθόδους για να επιτύχουν τους στόχους τους. Ο πολυμήχανος είναι και πιο ευφυής.

• Όταν απαγγέλλεις τους ύμνους στους Έλληνες Θεούς ακούς την αυθεντική Ελληνική Γλώσσα, εμβαθύνεις στην ετυμολογία της κι έτσι γίνεσαι πιο ευφυής.

• Οι Έλληνες Θεοί είναι αυτόχθονες και όχι ξένοι. Σε κάνουν υπερήφανο για την φυλή σου, άρα και πιο ευφυή.

• Η Ελληνική Μυθολογία, που είναι μαζί Ιστορία και Θεολογία, περιλαμβάνει δεκάδες ιστορίες και επεισόδια. Αυτό διευρύνει την σκέψη σου, μακριά από τα στερεότυπα που στενεύουν το μυαλό, και σε κάνει πιο ευφυή.

• Οι Έλληνες Θεοί δεν επεμβαίνουν με την «αμαρτία» σε χώρους ιδιωτικούς, όπως το τραπέζι σου (νηστεία) και το κρεβάτι σου (προγαμιαίες σχέσεις). Λιγότερες ενοχές σημαίνουν περισσότερη ευφυΐα.

• Οι Έλληνες Θεοί είναι Θεοί επήκοοι. Τους έχεις βοηθούς στις δυσκολίες και στην ευγνωμοσύνη σου. Δεν είσαι άθεος και μόνος, άρα γίνεσαι πιο ευφυής.

• Οι Έλληνες Θεοί είναι Αιώνιοι και Μάκαρες, δηλαδή ευτυχισμένοι, και χαρίζουν ευτυχία και πλούτο σε μας που τους λατρεύουμε. Ο ευτυχισμένος άνθρωπος είναι και πιο ευφυής.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΕΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ