Λίγοι υπηρετούν την Αλήθεια γιατί λίγοι έχουν τη θέληση και λιγότεροι τη δύναμη για να είναι δίκαιοι

-"Μητρός τε και πατρὸς και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερόν εστιν η Πατρὶς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρα θεοίς και παρ᾿ ανθρώποις τοις νουν έχουσι." -
-"Έστ' ήμαρ ότε Φοίβος πάλιν ελεύσεται καί ές αεί έσεται"
- "Άλ, εσύ που είσαι το Φως, έλα στη Γή!
Κι εσύ Έλ ρίξε τις ακτίνες σου στην ιλύ που ψήνεται
(που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού).
Ας γίνει ένα καταστάλαγμα (μια ξηρά)
για να μπορέσουν τα Εγώ να ζήσουν, να υπάρξουν
και να σταθούν πάνω στην παλλόμενη Γη.
Ας μην επικρατήσει η νύχτα, που είναι το μικρόν,
και κινδυνέψει να ταφεί (να σβήσει, να χαθεί)
το καταστάλαγμα του πυρός μέσα στην αναβράζουσα ιλύ,
και ας αναπτυχθεί η Ψυχή, που είναι το μέγιστο,
το σημαντικότερο όλων!"

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Τρίτη 1 Μαρτίου 2016

Ένας άγγελος που ξεχάστηκε είσαι…

11
Ένας άγγελος που ξεχάστηκε είσαι…
Ξεχάστηκε και χάθηκε στους λαβύρινθους της σκέψης…
Κοίταξες τους άλλους, τους είδες διαφορετικούς και σκέφτηκες ότι είσαι λάθος… Ότι χρειάζεται να έχεις συγκεκριμένη συμπεριφορά για να μπορείς να ζήσεις ανάμεσα τους… και χάθηκες… Δεν κατάλαβες ότι χρειαζόταν να παραμείνεις διαφορετικός…
Ότι χρειάζεται να γίνεις διαφορετικός μήπως και καταφέρεις να τους ξυπνήσεις από το λήθαργο που τους έφερε η ύλη… Μήπως καταφέρεις και τους κάνεις να ενθυμηθούν από πού έρχονται, ποιοι ήταν κάποτε και πώς μπορούν να μεταμορφώσουν τις σκιερές τους στιγμές σε φωτεινές…
Μετανάστες στην ύλη όλοι μας αφήσαμε πίσω την κοινή πατρίδα και ντυθήκαμε ρούχα από χώμα και νερό… κυλήσαμε στην γη δακρύζοντας… Είχαμε βλέπεις δύσκολο έργο να εκπληρώσουμε… Και πώς να παραμείνουν ελαφροπάτητα τα βήματά μας όταν από την πρώτη κιόλας στιγμή μας αγκαλιάζει η λήθη…
Αυτός είναι ο προορισμός μας… το έργο που χρειάζεται να εκπληρώσουμε όλοι μας… ο καθένας με τον δικό του τρόπο… βαδίζοντας το δικό του μονοπάτι… Πρώτα να ενθυμηθούμε ποιοι είμαστε και μετά αυτό, να το μοιραστούμε με τους άλλους… Να ξανανιώσουμε τα φτερά στην πλάτη μας και ανοίγοντας τα να απλωθούμε στη Απεραντοσύνη.
Έτσι κι αλλιώς, εκείνη την ιερή ώρα του θανάτου, όταν το σώμα γλιστράει προς τα κάτω παρασύροντας το πέπλο της λήθης, αφήνοντας την Ψυχή να πετάξει ελεύθερη ξανά με όλη τη σοφία της Ύπαρξης να την πλημμυρίζει, εκείνη την ώρα υπερβαίνουμε μυαλό και συναισθήματα, νιώθουμε πέρα από τις πέντε μας αισθήσεις και αποκαλυπτόμαστε ενθυμούμενοι ξανά…
Μην κλαις λοιπόν γι΄ αυτούς που φεύγουν, γίνονται άγγελοι ξανά… για μας να κλαις που βασανιζόμαστε μέσα στην σπηλιά του Πλάτωνα προσπαθώντας να βρούμε το φως και ξεχνάμε τα φτερά μας..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου