Οι Φονικοί Μονοθεϊσμοί.

«Ύστερα από όλα όσα έχει κάνει ο άνθρωπος για τον Θεό, μήπως θα έπρεπε επιτέλους να μπει κι εκείνος στον κόπο να υπάρξει;». Φρεντερίκ Μπεγκμπεντέ

«Οι βεβαιότητες χωρίζουν τους ανθρώπους, ενώ οι αμφιβολίες τους ενώνουν». Πήτερ Ουστίνοφ

«Οι φανατικοί νομίζουν ότι πεθαίνουν για τις ιδέες τους, αλλά στην πραγματικότητα πεθαίνουν από αυτές!» Ζαν-Φρανσουά Ρεβέλ

Η Διαχρονικότητα της Θρησκείας και οι Φονικές Παρεκκλίσεις της: Αποτελεί παράδοξο γεγονός ότι υπάρχουν ακόμη θρησκευτικοί πόλεμοι στον 21ο αιώνα ότι, αντί η επιρροή της θρησκείας να φθίνει, αντιθέτως αυξάνεται συνεχώς, δικαιώνοντας έτσι την προφητική ρήση του Αντρέ Μαλρώ: «Ο 21ος αιώνας θα είναι θρησκευτικός». Είναι ιστορικά αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι πάντα οι άνθρωποι βρίσκουν αιτίες αντιπαράθεσης, πολέμων, και σφαγών. Είναι εξ ίσου τεκμηριωμένη η διαπίστωση ότι φαινομενικά θρησκευτικοί πόλεμοι είχαν και έχουν στο βάθος άλλα αίτια (οικονομικά, πολιτικά, κλπ.). Είναι όμως επίσης αναμφισβήτητο ότι υπήρξαν (και δυστυχώς συνεχίζουν να υπάρχουν) πόλεμοι με καθαρά θρησκευτικά αίτια.

Ωστόσο, το θλιβερό προνόμιο αυτών των θρησκευτικών πολέμων το διατηρούν οι τρεις επονομαζόμενοι «αβραμικοί μονοθεϊσμοί» οι οποίοι, επί πλέον, έχουν κοινή καταγωγή: ο Ιουδαϊσμός, ο Χριστιανισμός, και ο Μωαμεθανισμός και αποτελεί απορίας άξιον πώς οι οπαδοί ενός «Δίκαιου και Πανάγαθου Θεού» επιδίδονται με τόση μανία σε αδικίες και βαρβαρότητες κατά των συνανθρώπων τους στο όνομά Του!

Φυσικά, το Μέγα Παράδοξο είναι ότι ενώ δεν υπάρχουν χειροπιαστές αποδείξεις για την ύπαρξη του Θεού, εκατομμύρια άνθρωποι σκοτώθηκαν (και συνεχίζουν να σκοτώνονται) για το ποιος Θεός είναι ο αληθινός, για το τι πραγματικά είπε στους απεσταλμένους του ή για το τι ακριβώς εννοούσε με τα λόγια του, και για άλλα εξωφρενικά και αναπόδεικτα πράγματα! Δυστυχώς, η ίδια η Ιστορία της ανθρωπότητας αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος είναι ένα μισότρελο ον, το οποίο, επί πλέον, δεν έχει την παραμικρή συναίσθηση της τρέλας του! «Ο άνθρωπος είναι ένα άρρωστο ζώο», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Χέγκελ. Μια απόδειξη αποτελεί και η διαπίστωση ότι μπορεί να διαστρεβλώσει ακόμη και την ευγενέστερη ιδέα (όπως εκείνη του Θεού), να την προσαρμόσει στην προσωπική του ερμηνεία ή στα συμφέροντά του, και να την μετατρέψει σε φονικό όπλο κατά των ομοίων του! 

Σε αυτό διέπρεψαν κυρίως οι «αβραμικοί μονοθεϊσμοί», ο οποίοι είναι υπεύθυνοι για φονικούς πολέμους διάρκειας τουλάχιστον δύο χιλιάδων ετών! Σύμφωνα με μια έρευνα του Πανεπιστημίου του Μπράντφορντ, σε ένα σύνολο 67 μεγάλων πολέμων (από τους εμφυλίους πολέμους στην Κίνα, το 1027 π.κ.ε. μέχρι την αμερικανική επέμβαση στο Ιράκ, το 2003), στις 23 περιπτώσεις οι θρησκευτικές διαφορές συνέβαλαν από μικρό έως αρκετά μεγάλο ποσοστό, και σε 5 ήταν απόλυτα καθοριστικές.

…και στις 28 περιπτώσεις εμπλεκόμενες ήταν οι δύο από τις τρεις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες: ο Χριστιανισμός και ο Μωαμεθανισμός. (Υπ’ όψιν ότι στην έρευνα δεν αναφέρονται οι εμφύλιοι θρησκευτικοί διωγμοί και οι σφαγές των διαφόρων «αιρετικών». Αν συμπεριληφθούν, το ποσοστό θα φτάσει σε πολύ υψηλότερα επίπεδα). Η μικρή συμμετοχή του Ιουδαϊσμού δεν τον απενοχοποιεί καθόλου, δεδομένου ότι είναι η πρωταρχική και κύρια πηγή του κακού, ο βασικός υπεύθυνος για την εμφάνιση των καθαρά θρησκευτικών πολέμων, όπως θα δούμε παρακάτω.

Το θέμα που θα διερευνηθεί εδώ είναι αν γι’ αυτές τις απάνθρωπες πρακτικές των μονοθεϊστικών θρησκειών ευθύνονται αποκλειστικά οι οπαδοί τους, ή εμπλέκεται καθοριστικά και η εικόνα του Ενός και Μοναδικού Θεού, που είναι σκληρός τιμωρός τόσο των δικών του πιστών που παρεκκλίνουν από τις εντολές του, όσο και των «άπιστων» οπαδών άλλων θρησκειών. Ωστόσο, για να αναφερθούμε, εισαγωγικά και συνοπτικά, και στον πυρήνα των μονοθεϊσμών, δηλαδή στη βαθύτερη φύση του Υπέρτατου Όντος,

… όπως αναφέρει χαρακτηριστικά και ο Κόλιν Γουίλσον, «το Κακό είναι τόσο διαχρονικό και οικουμενικό, τόσο αδύνατον να υπαχθεί σε κάποιο ανώτερο σύστημα Καλού, ώστε ο διαυγής νους που το αντικρίζει να φτάνει σε σημείο παραφροσύνης»! Δηλαδή, το βασικό (και ουσιαστικά αναπάντητο) αδυσώπητο ερώτημα που προκύπτει είναι πώς ένας Αγαθός, Σοφός, και Δίκαιος Θεός έκανε έναν Κόσμο όπου κυριαρχεί η Κακία, το Παράλογο, και η Αδικία;!

Ο Λαβύρινθος προς το Θείο: Αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η ιδέα του Θείου συντροφεύει τον άνθρωπο από την αρχή της εμφάνισής του πάνω στη Γη, από την πρώτη στιγμή που σήκωσε το κεφάλι και αντίκρισε τον αχανή ουρανό και τα άστρα. Ωστόσο, οι μορφές που είχε, στο πέρασμα των αιώνων, ήταν και είναι πολλές και διαφορετικές, ξεπερνούν το απλό δίπολο που γνωρίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι: πολυθεϊσμός-μονοθεϊσμός. Ας παρουσιάσουμε μια γενική «θεολογική» τυπολογία της έννοιας του Υπερφυσικού.

Πολυθεϊσμός: Υπάρχουν πολλά Ανώτερα Όντα τα οποία υπερβαίνουν τη φυσική τάξη των πραγμάτων ή ταυτίζονται με αυτήν, δεν συνδέονται μεταξύ τους, και το καθένα από αυτά έχει τον δικό του τομέα δράσης. Ο Κόσμος ή υπήρχε από πάντα ή δημιουργήθηκε από κάποιο από αυτά. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου δίνεται προτεραιότητα σε κάποιο από τα πολλά Ανώτερα Όντα, οδηγώντας έτσι σε μια μορφή μονολατρίας, πρόδρομης του μονοθεϊσμού. (Εδώ υπάγονται οι διάφοροι πολυθεϊσμοί, όλων των λαών και όλων των εποχών).

Πανθεϊσμός: Υπάρχει ένα Υπέρτατο Ον το οποίο δεν υπερβαίνει τον Κόσμο αλλά ταυτίζεται με αυτόν. Όλα τα πράγματα αποτελούν εκφάνσεις του και υπάγονται σε αυτό. Δεν υπάρχει λοιπόν έξωθεν δημιουργία, ο Κόσμος ή υπήρχε από πάντα και είναι αιώνιος, ή αυτοδημιουργήθηκε από και μαζί με τον Θεό. (Η ιδέα αυτή δεν αποτέλεσε ποτέ ενιαία και αυτόνομη θρησκεία αλλά υποστηρίχτηκε από πολλούς μεμονωμένους στοχαστές και φιλοσόφους: Ξενοφάνης, Μάιστερ Έκχαρτ, Μπαίμε, Παράκελσος, Μπρούνο, Σπινόζα, κ.ά.).

Ενοθεϊσμός (ή ενισμός): Υπάρχουν Ανώτερα Όντα και Δυνάμεις που εκπορεύονται από Έναν πρωταρχικό Θεό, ο οποίος δημιούργησε τον Κόσμο για να εκδηλωθεί μέσα από αυτόν. Τα Όντα αυτά υπερβαίνουν τη φυσική τάξη των πραγμάτων ή ταυτίζονται με αυτήν, συνδέονται μεταξύ τους (λόγω της κοινής τους εκπόρευσης), συχνά συνεργάζονται, αλλά το καθένα έχει τον δικό του τομέα δράσης. (Αρχαία Αίγυπτος, Ερμητισμός, Ινδουισμός, Βουδισμός, Ζαϊνισμός, Ταοϊσμός).

Θεϊσμός: Η δημιουργία του Κόσμου έγινε από Έναν Θεό, ο οποίος έθεσε τους φυσικούς νόμους της λειτουργίας του κι έκτοτε δεν επεμβαίνει σε αυτόν. Δεν υπάρχει «αποκαλυμμένη αλήθεια», η αναζήτηση του Θεού μπορεί να γίνει μόνο μέσα από τη διερεύνηση των φυσικών νόμων που διέπουν τη λειτουργία του. (Η άποψη αυτή ήταν δημοφιλής, στην εποχή του Διαφωτισμού, σε επιστήμονες και φιλοσόφους που δεν απέκλειαν εντελώς την ύπαρξη του Θεού. Εξ άλλου, στην περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης είχε θεσμοθετηθεί η λατρεία ενός γενικού και απροσδιόριστου Υπέρτατου Όντος).