Το αποκαλυτπικό άρθρο του W. Münchau στους Financial Times: «Η καταστροφή του… Grexit μπορεί να αποτραπεί» τονίζει ο γνωστός αρθρογράφος των Financial Times W. Münchau.
Στο άρθρο του αναλύει τις επιπτώσεις στην Ευρώπη από το ενδεχόμενο αποχώρησης της Ελλάδας από το ευρώ και επισημαίνει ότι: «Η περασμένη εβδομάδα μας υπενθύμισε τρεις αλήθειες. Η πρώτη είναι ότι η κρίση της ευρωζώνης δεν θα λήξει μέχρι να επιλυθεί, δηλαδή, μέχρι να διαγραφεί το υπερβολικό χρέος. Αυτή η αλήθεια αποδείχθηκε αδιαπέραστη στις εναλλαγές ψυχολογίας του Νταβός. Η δεύτερη είναι ότι, κάτι που είναι αφόρητο, θα πρέπει να λήξει κάποια στιγμή. Αυτό το είδαμε, όταν οι Ελληνες ψηφοφόροι έθεσαν τέλος σε μια στρατηγική που δεν κατάφερε να προσφέρει, ούτε καν με τα δικά του περιορισμένα στάνταρ, την μείωση στο δανειακό βάρος. Το τρίτο είναι ότι ατυχήματα συμβαίνουν.
Από όλα τα προβλεπόμενα ατυχήματα, το δυνητικά πιο καταστροφικό θα ήταν, φυσικά, το Grexit –μια έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Θα μπορούσε να συμβεί, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι αναπόφευκτο».
Όπως εξηγεί η κυρίαρχη γερμανική άποψη είναι ότι το Grexit θα ήταν όλεθρος για την Ελλάδα, μικρό σοκ για την ευρωζώνη και αδιάφορο για την παγκόσμια οικονομία και τονίζει ότι κάνουν μεγάλο λάθος όσοι το πιστεύουν αυτό.
Τονίζει ότι: «Στην πραγματικότητα, πιστεύω ότι οι επιπτώσεις του Grexit θα ήταν εξίσου καταστροφικές για την ευρωζώνη, όσο και για την ίδια την Ελλάδα. Όσοι υποτιμούν τον κίνδυνο είναι καλοί στην αριθμητική, αλλά δεν αντιλαμβάνονται τις περίπλοκες δυναμικές μιας χρεοκοπίας τέτοιου μεγέθους.
Θα πρέπει να θυμηθούμε ότι οι Αμερικανοί ρυθμιστές υποτίμησαν τις επιπτώσεις της χρεοκοπίας της Lehman Brothers το 2008 με ανάλογο σκεπτικό. Δεν ήταν η επίδραση σε όσους είχαν άμεση έκθεση στην Lehman που είχε σημασία. Σημασία είχαν οι τεράστιες παγκόσμιες αλυσιδωτές επιπτώσεις».
Υπογραμμίζει ότι αν η Ελλάδα έφευγε από την ευρωζώνη, οι τιμές των μετοχών και άλλων χρεογράφων θα βούλιαζαν σε όλη την Ευρώπη, πολλοί θα έμεναν ξεκρέμαστοι και τότε οι επενδυτές θα αναρωτηθούν αν η ευρωζώνη παραμένει μια νομισματική ένωση ή ένα χαλαρό νομισματικό καθεστώς με μεγάλα σημεία εισόδου και εξόδου. Θα αναρωτηθούν αμέσως αν η Πορτογαλία είναι ασφαλής.
«Με το Grexit η Ελλάδα θα έμενε εκτός της ευρωζώνης αλλά εντός της Ε.Ε. Θα μπορεί η Ε.Ε. να υπολογίζει στην υποστήριξη της Ελλάδας στις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας; Ποιός λογικός πολιτικός θα ήθελε να αντιμετωπίσει τέτοια ζητήματα, για λίγα δισεκατομμύρια ευρώ; Και τι θα σήμαινε το Grexit για την Ελλάδα;» αναφέρει ο γνωστός αρθρογράφος.
Επισημαίνει ακόμη ότι: «Από τα διάφορα αρνητικά σενάρια, το απολύτως χειρότερο είναι η συνέχιση πολιτικών που δεν έχουν καμία ελπίδα να πετύχουν και δεν τις υποστηρίζουν οι Ελληνες ψηφοφόροι.
Η καλύτερη λύση θα ήταν μια ελάφρυνση από το χρέος, σε συνδυασμό με μεταστροφή από το δημοσιονομικό πλεόνασμα σε έναν δημοσιονομικά ουδέτερο προϋπολογισμό, συν τις μεταρρυθμίσεις για την αντιμετώπιση της διαφθοράς και της φοροείσπραξης. Πιστεύω ότι αυτοί είναι στόχοι που αξίζει να επιδιώξει κάποιος, πριν παραιτηθεί στο Grexit».
Ο ίδιος τάσσεται επίσης υπέρ μιας ευρείας διάσκεψης πιστωτών και δανειοληπτών που θα καταλήξει σε συμφωνία για μείωση του επιπέδου του χρέους σε ένα βιώσιμο επίπεδο και θα σταματήσει άμεσα την λιτότητα.
«Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Βαρουφάκης, έχουν δίκιο στις οικονομικές τους απόψεις, αλλά πρέπει να θυμούνται ότι μια λεπτή γραμμή ξεχωρίζει το σωστό από το δίκαιο. Οι ποικίλες μονομερείς διακηρύξεις της περασμένης εβδομάδας δεν ήταν καλή αρχή.
Τι θα γίνει αν ο κ. Τσίπρας δεν κάνει σωστό υπολογισμό; Ή αν δεν κάνουν οι πιστωτές σωστό υπολογισμό; Οι Έλληνες είναι βέβαιο ότι θα αντιμετωπίσουν μια στάση «take-it-or-leave-it» από μέρους των πιστωτών, ως οικονομική βιαιοπραγία» σημειώνει.
Διαπραγμάτευση είναι η διαδικασία κατά την οποία οι πλευρές θέτουν στο τραπέζι το μέγιστο των απαιτήσεών τους για να μπορέσουν έτσι να καταλήξουν στο ελάχιστο των απωλειών. Με αυτή τη ερμηνεία η οποία δεν είναι προσωπική, μπορεί να αντιληφθεί κάποιος τι είναι αυτό που επιχειρεί η Γερμανία και φυσικά τι είναι αυτό που δεν επιχειρούσαν ως τώρα οι ελληνικές κυβερνήσεις.
Όσο και να φαίνεται αδιανόητο, η Γερμανία και όχι η Ελλάδα είναι αυτή που κερδίζει τον τίτλο του απομονωμένου και καταλήγει στην επιλογή τακτικών ισχύος οι οποίες αντικαθιστούν τα ως σήμερα “λογικά” της επιχειρήματα περί σωτηρίας της Ελλάδας και ανάγκης δημοσιονομικής σταθερότητας.
Στο ξεκίνημα αυτής της διαπραγμάτευσης η οποία σηματοδοτήθηκε επικοινωνιακά από τη δυσφορία του Ντάισελμπλουμ δίπλα στον αγράβατο και όχι αβράκωτο όπως συνέβαινε ως σήμερα έλληνα Υπουργό Οικονομικών, η Ελλάδα εξασφάλισε κάποιες φαινομενικά ανέλπιστες συμμαχίες.
Η φλεγματική Βρετανία και η πανίσχυρες ΗΠΑ, εξέφρασαν την ανάγκη να σταματήσει η λιτότητα στην Ευρώπη και ο στραγγαλισμός της Ελλάδας.
Τι έγινε ξαφνικά και ο “ακραίος” Σύριζα που παρομοιαζόταν με την πολική αρκούδα στα πρωτοσέλιδα του Ψυχάρη έγινε τόσο συμπαθής που ακόμη και το Βήμα πλέον έχει κάνει πολλά βήματα πίσω;
Αυτό που συμβαίνει πάντα. Δηλαδή 1. οι δυνάμεις έξω από εσένα ορίζουν το δικό τους βήμα με βάση τα συμφέροντά τους και 2. ο τρόπος που οριοθετούνται αυτά τα συμφέροντα σχετίζεται και με τα θέματα και τα όρια τα οποία αναδεικνύεις εσύ με τις δικές σου πολιτικές.
Συμφέρον και των ΗΠΑ και της Βρετανίας, αλλά και πολλών ευρωπαϊκών χωρών, είναι μια σταθερή οικονομικά Ευρώπη. Μετά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο οι ΗΠΑ ξόδεψαν πολλά σε χρήμα και ανθρώπους για να δημιουργήσουν μία κατά τα δικά τους πρότυπα και ιδεολογήματα σταθερή Ευρώπη με βασικό ανάχωμα μάλιστα στις “κομμουνιστικές απειλές” την ίδια τη Γερμανία. Σήμερα γνωρίζουν πολύ καλά πως:
1.Η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα είναι χωρίς κόστος για όλους. Αν η πτώση μιας τράπεζας μόνο, της Lehman Brothers παρέσυρε τις οικονομίες όλης της υφηλίου εξαιτίας του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, η πτώση μιας χώρας στην καρδιά της Ευρώπης θα συμπαρασύρει και τους ίδιους.
2. Η έξοδος της Ελλάδας, ειδικά αν εξελιχθεί σε πετυχημένη έξοδο, δηλαδή αν η Ελλάδα βρει μετά την κρίση τον βηματισμό της, θα είναι παράδειγμα για πολλές ευρωπαϊκές χώρες οι οποίες δεινοπαθούν σήμερα μέσα στο προτεσταντικό οικονομικό Μερκελισμό
3. Η οικονομική και πολιτική διάλυση της Ε.Ε που είναι πιθανό να επέλθει ως αποτέλεσμα δημιουργεί μια γενικότερη αναταραχή και έναν ενδιάμεσο ευρωπαϊκό χώρο στον οποίο πλέον μπορεί να κυριαρχήσει η Ρωσία
4. Αν αποτύχει η ελληνική έξοδος, δηλαδή αν η Ελλάδα δεν καταφέρει να ανταπεξέλθει σε όσα ακολουθήσουν, τότε η κατάσταση αποσταθεροποιεί την περιοχή της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής όπου πλέον αποκτούν έδαφος δυνάμεις που λένε ανοιχτά πως το μοντέλο του δυτικού καπιταλισμού πρέπει όχι να καταρρεύσει αλλά και να αποκεφαλιστεί μεταφορικά και κυριολεκτικά.
5. Τέλος η διακυβέρνηση Ομπάμα, θεωρεί πως το μοντέλο της λιτότητας μετατρέπει τους ευρωπαίους σε φτηνό εργατικό δυναμικό, σε μια Μερκελική Κίνα «φτωχοποιημένα ανταγωνιστική» στην οποία η Γερμανία θα είναι πλούσια εξαγωγική χώρα. Σε αυτή την Ευρώπη η Μέρκελ θα χρησιμοποιεί τη λιτότητα για να χτυπά την αμερικανική οικονομία.
Ίσως και με βάση αυτά τα συμφέροντα, η στάση των ΗΠΑ και των υπόλοιπων ξαφνικών συμμάχων, να μην ήταν αυτή που είναι, εάν στην Ελλάδα δεν εκφραζόταν ήδη ένα πρωτοφανές κίνημα αποφασιστικότητας το οποίο ξεπερνά τους πολιτικούς χώρους προκειμένου να επανεφεύρει την περηφάνεια και την αξιοπρέπεια. Ο καλλιεργημένος φόβος, έμεινε απότιστος από τις υποτακτικές κυβερνήσεις και τα αμήχανα ΜΜΕ και μετατράπηκε στο ζιζάνιο της αποφασιστικότητας.
Ζούμε σε ένα μεταίχμιο της Ιστορίας όπου οι ποσοτικές αλλαγές μετατρέπονται σε ποιοτικές. Οι άνθρωποι παύουν να αντιδρούν όπως αντιδρούσαν και οι ισχυροί δεν μπορούν να τους χειραγωγήσουν όπως συνήθως έκαναν.
Η στάση της κυβέρνησης και η επιμονή της στις προεκλογικές δεσμεύσεις στο εσωτερικό της χώρας εκτιμάται ως μια πρωτοφανής και τίμια επιλογή και στο εξωτερικό ως ένας κίνδυνος ο οποίος δεν αντιμετωπίζεται με το να κάνεις το Βενιζέλο ντουντούκα του Σόιμπλε γιατί απλώς δεν υπάρχουν Βενιζέλοι.
Η σοβαρότητα της κατάστασης επίσης, δεν επιτρέπει να ευδοκιμήσουν περικοκλάδες φραστικής ευελιξίας και ψύχραιμης μπουρδολογίας. Δεν είναι τυχαίο που η διαπραγμάτευση δεν έχει αχρηστεύσει μόνο πολιτικά το Σαμαρά και τον κακόμοιρο Βενιζέλ,ο ο οποίος έφτασε στο σημείο να δηλώσει πως θα ψηφίσει Ζωή Κωνσταντοπούλου, αλλά πρωτίστως τα κομματίδια του «τίποτα».
Πρώτο θύμα το Ποτάμι, του οποίου οι ψηφοφόροι κατανοώντας προφανώς τη σοβαρότητα της κατάστασης αναζητούν μια τοποθέτηση η οποία δεν θα περιορίζεται στο συμπέρασμα πως ο «Σταύρος είναι καλός γιατί τον έβλεπαν και στην τηλεόραση» αλλά απαιτεί θέση.
Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που όπως γράφει κάποιος φίλος φωνάζουν «βάστα Μέρκελ» με την ίδια αγωνία που οι πρόγονοί τους φώναζαν «βάστα Ρόμελ».
Η διαπραγμάτευση θα είναι σκληρή γιατί η Μέρκελ δεν απολογείται μόνο στην πιθανότητα αποτυχίας της αλλά και στη γερμανική εμμονή. Το άγχος να πετύχουν οι κανόνες ακόμη και αν πεθάνουν οι άνθρωποι θα είναι ορατό όσο και η απαίτηση για τη γερμανική επικυριαρχία. Το επόμενο διάστημα η αδιαλλαξία αυτή εκ των πραγμάτων θα αντικατασταθεί από υποχωρήσεις αν θέλουν να υπάρξουν λύσεις.
Σε κάθε περίπτωση η διαπραγμάτευση γίνεται από δύο πλευρές. Είναι δύσκολο για τη Μέρκελ να ανακαλύπτει ξαφνικά πως υπάρχει και άλλη πλευρά εκτός από τη δική της.
Αν η Μέρκελ δεν πατήσει φρένο πριν τη σύγκρουση τότε έχει πάρει απόφαση να επαναλάβει την καταστροφή της Ευρώπης με άλλα μέσα. Σε αυτό το ενδεχόμενο η Ελλάδα δεν έχει να χάσει τα περισσότερα. Τέλος της Ευρώπης, σημαίνει και τέλος της γερμανικής επικυριαρχίας σε αυτή. Μεγάλο μέρος της γερμανικής ισχύος προέρχεται από τη χρήση της Ευρώπης ως ζωτικού χώρου της Γερμανίας και η Μέρκελ το γνωρίζει αυτό. Γνωρίζει επίσης πως το Κούγκι είναι ένα ιστορικό παράδειγμα από την Ελλάδα και όχι από τη Γερμανία.
Τίποτα δεν ξεχνιέται. Ήρθε η ώρα των Γερμανικών αποζημιώσεων προς τη χώρα μας, για όλους τους νεκρούς, για όλες τις καστροφές και τα δεινά που έφεραν στον τόπο μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου